nøkur ár. Tað hevði eg væl kunna hugsað mær. Eg eri hvørt ár í Føroyum. Eg elski Føroyar, og eg kenni meg sum føroying, sigur hon. Pápin er afrikanari og býr í Sudan, so tað mesta av familjuni, er føroysk
leiklutin sum Kirsten, sum fleiri munnu kenna frá bólkinum Hot Eyes. Tað er rættiliga avbjóðandi fyri meg, tí sjálv eri eg alt annað enn ein friðarligur persónur, sum henda Kirsten í sangleikinum er, sigur
í maskinaríið hjá teimum trimum liðunum í oddinum. - Eg eri vísur í, at Moyes ikki verður illur vi meg, um eg sigi sum er. Tað eru 14 stig upp til Arsenal, 13 til Manchester City og 12 upp til okkum. Tað
frá 1912 til 1927. Lionel Messi sigur til spanskar miðlar aftaná dystin. - Um áskoðarnir vilja hava meg at halda fram í felagnum, so vil eg fegin tað. Mín ætlan er at enda karrieruna her í felagnum og eg
Marylou í onkrum útihátalara og annars bara at vera har og brúka einar 50 krónur. Tað var nokk fyri meg tá. Jóannes Símunarson Hansen heldur, at tað hevði sømt seg fyri okkum øll og í allar mátar at farið
hann kann so í øllum førum ikki leggjast undir at verða óróliga róligur. - Læknin hjá mær seg við meg, at eg eri nógv verri enn damp, sigur hann við einum skálkabrosi. Klaksvíkingurin í Havn er millum
frisørstólinum. Eg havi varpað út frá barnaróðrinum í nøkur ár, so kappróðurin er sera týdningarmikil fyri meg, sigur Marnar. Árnar og Marnar uppsummera ólavsøkuna við trimum orðum. - Kappróður, fótbóltur og Frelsunnar
countrytónleik. Í kvøld verður tað so ikki Alex, sum teir báðir vinmenninir sleppa at hoyra. - Eg gleði meg nógv at hoyra Nephew í kvøld, og eg vænti, at teir fara at hava ein góða konsert, sigur Steffan at
portrini lótu upp. Vit taldu niður, og tá vit komu á null, fóru øll stormandi inn. Summi aftan fyri meg duttu, og satt at siga hevði tað kunnað blivið heilt alvorligt, um okkurt gekk galið, sigur Ásla Haraldsen
ikki danskur ríkisborgari, fyrr enn hann fylti 18. -Eg eri føddur í Danmark og havi ongantíð kent meg sum íslending, men eg havi stóra virðing fyri teirra avriki í altjóða hondbólti, sigur Hans Lindberg