vit komu inn á Leitið. Gamli var gruggutur, tí hann mátti støðga so leingi. Tað var rusk á sjónum, tung alda, men blíkaði, tá vit komu í Hestfjørð. "Suðuroy" er ikki komin á Havnina. Vit logeraðu á Sjó

niður í aldudalin og upp aftur á aldutoppin. Hvíta skúmið frá aldunum kom inn á dekkið. Skipið var jú tungt lastað. Hetta illveðrið vardi í tvey sam­døgur. Seinni hoyrdu vit í radio, at ein norskur fiskibátur

fingu eitt ávíst tal av hvali fyri árið. Tað fingu teir eisini, og Súsanna fekk olmussuna! Tað var tungt hjá mammuni at hava øll børnini inni, ikki minst tí hon var við barn nú, hon fekk hesi ringu tíðindini

Reykjavíkar Kommunu. Her arbeiddi hann saman við 15 øðrum føroyingum. Teir gróvu rør niður, og ”tey vóru tung, sum eg veit ikki hvat”, sigur Tollak. Í 1947 fór Tollakk við einum línubáti frá Høfn. So fór hann

hovmeistaranum, sum fór í land at keypa proviant. Eg skuldi bera taskuna hjá honum. Hon kundi vera nokk so tung viðhvørt við øllum tí, sum varð keypt. Tað var roynt á leiðini suður­eftir, og so koma vit til Gibraltar

uttan at hon hevði lagt nakað í hana. Vanliga hevur hon eitt lætt sinni. Men hendan dagin var hon tung um hjartað, sum hon gekk niðan brekkuna til Bore. Ein dagin kemur Shamebo til bygdina. Hann sær, at

Eg bað tær koma inn og gav teimum ein drekkamunn, meðan vit talaðu saman. Tær virkaðu eitt sindur tung­lyntar. Tað hevði havt sína ávirkan á hesar ungu gentur at verða settar í geglið, bert tí at tær vóru

so hart, at eg sigi við Gud: »Ja, eg skal fara, men so má tú taka ábyrgdina«. Tá var tað, sum ein tung byrða varð tikin av mær, og eg bleiv so óalmindiliga glað. Eg takkaði Gudi fyri, at eg skuldi fáa

hann bleiv lágur eystan og harvið bleiv tað so. Tað verður nokk ættin fyri tað fyrsta. Tað er nokk so tung alda, so smátt gongur. Veðrið hevur annars verið gott í dag. 2 skip sóu vit, tá vit passeraðu oyggjarnar

túrur byrjar. Dánjal fór upp á dekkið og kastar snørið. Tað var skjótt greitt, at okkurt ógvuliga tungt var á. “Hava tit knýtt á hjá mær?” rópar hann. Hetta var ofta gjørt fyri at stinga monnum skør. “Nei