ilskast á vánaliga málburðin. tað skal nógv til at fáa okkum at rassast. Nú er leygarmorgun, og sum lesarin skilir, so havi eg tikið meg um reiggj og sett meg við telduna at gera mínar viðmerkingar til henda

Hettar kann virka sum ein rættuliga áloypandi og provokerandi yvirskrift, sum lesarin longu í yvirskriftini tekur avstand frá og fer at hugsa um ognarskatt og annað líknandi, sum fær blóðtrýstið upp í

løg­frøð­­ingar. Heldur átti onkur at­ferðar­frøðingur (behavioristur) verið sett­ur at kanna málið. Lesarin spyr kanska: Hví skrivar ein súkklandi maður slíkt, tá ið maðurin sjálvur var um at liggja lík orsakað

seinasti stoyturin, frásøgumanninum verður fyri, men hann stríðir seg ígjøgnum. Langt umsíðir fær lesarin at vita, at tað er eitt magasar, sum ger høvundinum somikið fortreð, og at orsøkin er skeivur kostur [...] varpaður yvir viðurskiftir millum lív og verk. Tað er fyrst og fremst Høgna úr »Lognbrá-Fastatøkum«, lesarin kennir aftur í endurminningunum. Høgni er ikki Heðin Brú, men tað er nógv í umheimsfatan og upplivingum [...] viðvíkur »Men lívið lær« og »Tað stóra takið«, so eru tað bara hendinga brot úr bygdarlívinum, sum lesarin ber kenslu á. Ein partur av stuttsøgunum eru minningarbrot, meira og minni tilevnaði, og summi av

at tríva í. Undir Íslandi og í Keypmannahavn Túrarnir til skips og serliga eitt ódnarveður, sum lesarin kennir aftur úr »Fastatøkum«, verða livandi og nágreiniliga lýst, men dronginum vantar fiskieydnu

eru við til at skapa hesi ungu tjóðini ein tjóðarsamleika, fyri turra spott. Men, hugsar gløggi lesarin, hvat er so nóg mikið? Jú, upphæddirnar, sum talan er um, eru tær, sum landskassin fær inn í eyk

matvørunum á handilshillunum. Er farið um dagin, sum stendur á pakkanum, so er kundin ikki áhugaður. Lesarin tím­ir heldur ikki at lesa óaktuellar greinar. Og teir á Sosialinum kunnu siga, tað teir vilja, men

Barbara-bókin. Tískil var tað eingin stórur trupulleiki, at doypa skaldsøguna, hóast tittulin ger, at lesarin fær lyndi til at gloyma, at harra Pál í stóran mun er høvuðspersónur. Kortini, alt í skaldsøguni [...] ivi um, at Barbara - hon, sum umboðar kenslurnar ið verða feldar av køldum viti - er lýst, so at lesarin fær tokka til hana. At síggja til er viðvent í holuni: høvundurin fær lesaran at halda við kenslunum [...] -10.2.1938). Harra Pál, umboðið hjá pietismuni í Føroyum, er ikki sjálvur pietistur. Annars fær lesarin fær so líðandi varhugan av, at skaldsøgan ikki er vorðin akkurát soleiðis, sum av fyrstan tíð ætlað

metarødd, sum kommenterar hinar. Hetta kann tykjast heldur ørkymlandi fyri heildina av savninum, men um lesarin kennir Tórodd, so veit hann, at soleiðis dámar Tóroddi at traðka út úr tekstinum, fyri at geva sína

Nei, nei slett ikki. Tí, sært tú, eg eri í familju við Kaj og .... Meðan teir báðir, høvundurin og lesarin, fáa sær eitt innforstaðið prát um Kaj og hansara avrik, koma fleiri til, sum eisini vilja ogna sær