greiddi frá, at teir høvdu leigað ein bil á flogvøllinum, og koyrdu sjálvir til Havnar, men mjørki og illveður gjørdu sítt til at útsýnið ikki var serliga gott. Men alíkavæl helt hann føroysku náttúruna vera

kemur sjógvurin bara upp á miðjuna á vaksnum mann, hóast teir eru meiri enn ein fjórðing úr landi. Illveður brast á Tá ið Ditlev fór til arbeiðis týsmorgunin, var tað onki sum bendi á, at hesin dagurin fór

fekk ein sjógv á næstseinasta túri. ? Vit vóru staddir á vestara kantinum av Bankanum. Tað var ikki illveður, men sera ringur sjógvur, og so hendi tað, sum ein veit, altíð kann henda á sjónum, greiðir Peter

Hóast kavarok og illveður hevði so nógv fólk leitað sær á aðalfund hjá Starvsmannafelagnum leygardagin sum sjálvdan fyrr. Men tað mundi helst koma av, at tey vistu, at stórmál vóru á skránni. Og tað størsta

tá tað er liðugt, arbeiðir hann uttanfyri hjá okkum og børnunum. Har er altíð okkurt at gera. Tá illveður er, finnur hann upp á okkurt inni. Hann skrivar, lesur og sendir teldubrøv til vinir og kenningar

hendingar, ella sær okkurt í sjónvarpinum, so kann ein gott verða rørdur av tí. Eisini um tað er illveður, og ein er burtur, tá rennur hesin tilburðurin einum aftur í huga, greiðir Árni frá. Teir duga ikki

høvdu havt danska verjuskipið. Tað sóu vit eina best tá ið Ågot var fyri vanlukku herfyri.Tá var illveður og tað var ikki at bjóða til hjá Tjaldrinum at fara til hjálpar. Men tá kundi danska verjuskipið

øðrum báti, tí einastu navigationstól umborð er ein kumpass, men skjótt koma tey í bæði mjørka og illveður, og tey missa hin bátin burtur. Aftan á nakað av nervum og eitt sindur av hepni koma tey í øllum

Føroyingahavnini 7. sep­tember og høvdu logn til vit komu i Julianehåbsbuktina. Møti, grindaboð og illveður Tá varð ein sunnudag trupulleiki við motorinum, sum mátti steðgast, meðan hann varð afturgjørdur [...] Kappanum. Vit fóru so at sigla suðureftir. Veðrið var gott. Tá ið vit koma suður um Kappan verður illveður vestan­eftir. Vit fingu fleiri skvampar og fleiri av bátunum brotnaðu. Skipið var jú so tungt í

Síðani fóru onkrir at rulla grót. Men vit vóru nú komin so langt út frá, at teir rukku okkum ikki. Illveður var. Soleiðis lýsir Karin Kjølbro hendingina, tá hon sum 11 ára gomul saman við familjuni mátti