Khatchadourian! Hetta var tað, eg vildi hava burturúr greinini, og tú gav boðini víðari...« Men tað, sum lesarin av greinini, í staðin situr eftir við, er ein mynd av einum ævintýrhugaðum, vágadjarvum og ikki minst

taka vi› prestaembætinum. Á trettan sí›um sigur hann henni frá øllum, sum er vi›urfarist honum, og lesarin fær somulei›is at vita, at konan og tann lítli sonurin eru eftir í Havn, tí heilsuni hjá henni bilar [...] leggja bókina frá mær. Lukkutí› bara næstan, tí ta› er nógv gott í hesi drúgvu skaldsøgu, hóast lesarin sum einki kundi veri› summar partar fyriuttan. Samleiki Í eini samrø›u í Mentartí›indum í sjónvarpinum [...] síggja til er tað teirra lagna, at teir ongantíð skulu hoyra til. Uppímillum hesa frásøgnina hoyrir lesarin meira um Marie og Jørgen, sum minni enn so altí› eru samd. Marie, sum í Keypmannahavn hevur gingi›

bara fyri í søguni hjá Mariu og Jørgen Falk Rønne, og tá kortini bara summi sum Sára Malena, sum lesarin kennir fyri at vera gandakelling, men bóndin úr eysturbygdini, sum dugir so væl at skera myndir í

bókini verður lisið úr bókini ”Eydnulandið”, og mammu frásøgumansins leingist heim. Hon er gomul, og lesarin hugsar, hevur henni altíð longst heim, endaði hennara burturferð ongantíð. Kapitlið Heim er eitt [...] d. í Suðuramerika, ella aðrastaðni í heiminum, har eitt land heldur seg eiga eitt annað land, og lesarin má eisini virða, at hetta er ein skaldsøga, sum tað stendur á tittulblaðnum og ikki ein søgubók. [...] høvuðspersónar í søgu og bókmentasøgu, eru eisini við í søguni, sum fer fram uml. 1889 til 1995. Sum lesarin kanska longu hevur gitt, so er henda skaldsøgan eins og ”Undir suðurstjørnum” skrivað í fleiri fláum

prosess, við tað at skaldið ger viðmerkingar til tað hann yrkir, samstundis sum hann yrkir tað, so at lesarin fylgir yrkingartilgongdini, sum er lívsformur skaldsins, eitt nú tá ið hann (s. 10) fyrireikar komandi

so at siga hvørjari blaðsíðu. Søgan er í átjan pørtum við einum lítlum filosofiskum inngangi, har lesarin fær tankarnar á flog og okkurt at hugsa um. Sjálv søgan er um, hvussu spennandi tað er at hava ein

lagnutúrin 1938. Í bókini er ein hending, sum Páll gevur nógva rúmd. Hetta er ein hend­ing, sum lesarin verður noyddur at geva sær far um, tí nakrir av manningini, sum fórust við Fossa­nesi, eru ein partur

skaldsøguni Færøblues, er tað ikki bara høvuðspersónurin, 16 ára gamli Kári, ið hveppur seg við. Eisini lesarin veit, at annað og meir enn bara samleikin hjá Kára er uppi til kjak í hesum brotinum í nýggju skaldsøguni

at lesarin ikki heldur, at tað er so ólukkusáliga spennandi, tað sum gongur fyri seg, hóast høvundurin pástendur tað. Tað er eins og høvundurin ikki altíð megnar at vísa hendingar, so at lesarin følir [...] bara eru har, soleiðis eisini við ymiskum smálutum. Til dømis eta dreingirnir í heilum keks, men lesarin fær ikki at vita, hvat slag tað er. Ein smálutur, jú, men tað er akkurát í tílíkum ítøkiligum lýsingum

tilvildarliga frænir av, hvør tjóvurin er. Men spurningurin er nú, um alt er soleiðis, sum børnini (og lesarin) halda tað vera. Her eydnast tað høvundinum heilt væl at halda spenninginum til síðstu síðu. So far