øvundsjúkur var tú, og tú vísti tíðuliga, at tú ikki var so fegin um at okkara vegir skulu skiljast eitt bil. Mundi tú gruna framtíðina, slíkt kemur fram í tonkunum, nú tú er farin. Eg kendi teg sum starvsfelaga

landi ei tár skulu renna, eingin pína og sjúka skal níva, har ei særandi sorg er at kenna, - um eitt bil, ja, so eri eg har. Ei skal gleðinnar dagur har halla, ei skal ivin tá tyngja mítt sinni, aldri meira

men skjótt ov trongt í stovuni var. Í Oyra skúla so hildið varð til, tú børnini savnaði, fylti tín bil, tú hevði eitt mál og fylgdi tí kós, elskaða mamma, tú vart eitt ljós. Mangt hevur barnaárini myndað [...] himmalin sæð, trý ommubørn møttu tær glað, og hetta er troystin hjá mær, tey heilt víst eru hjá tær. Eitt bil enn á lívsins gøtu, takk Guð fyri hvørja løtu, vit halda á fram at biðja, og takk fyri lívið tær siga

dig, Du som beder godt for mig. Gud vær min ven, Gud hør min bøn Og det for Jesus skyld. Amen Lítið bil seinni slepti hann hesum heimi. Hansara fjørður var rógvin. Nú er tómt í barnaheiminum við Sjógv í

14., og kom tað at verða hansara yrki. Einaferð, Niels og eg høvdu verið á Norðoyarstevnu, steðgaði bil­urin upp á Kjalnesi í Kolla­firði. Har var onki annað at gera, enn at fara til gongu. Tá vit so koma

væl hildið. Tað var nú ein dagin, ein ringdi til mín, hann segði fyri mær, at hann hevði ein Volvo-bil, sum Petur í Búri hevði átt, hann ætlaði sær at sleppa at koyra ígjøgnum Sandoyartunnilin, tá hann

takka fyri alt tú hevur verið fyri okkum. Minnist tú, tá vit plagdu at klandrast um hvør slapp í tín bil, til Trøllakambasand ella til Vatnsoyrar. Tá vit sníttu, og tú gav okkum bomm. Tá vit plagdu at sita

fullur maður situr á uttasta plássi á bonkinum í køkinum. Sum hevur hann sett seg har bara fyri eitt bil, áðrenn hann fer víðari. Hann er ílatin slitnum kovboybuksum og situr við krossaðum beinum, við einum

hugsa um og at takka fyri. Sólrun sannaði og livdi eftir lívs­settn­ing­in­um "bert ein dag, eitt bil ísenn eg fái" hon nýttið hvørt eitt sekund Harrin gav henni - og hennara partur av lívsins vilja lá

okkum, og hvørja ferð hevði hann okkurt við til okkara. Tá vit vóru smágentur, hevði Torkil ein lítlan bil, ein fólkavogn. Mangan fóru vit túrar í grannabygdirnar og sera spennandi var at síggja rynkusteinarnar