rakstur. Fiskidagar kunnu seljast og keypast, men treytin fyri at sleppa at selja, er, at viðkomandi bátur, sum vil selja, í minsta lagi hevur brúkt 60% av sínum fiskidøgum árið fyri. Skipanin ikki klár Kallanes

bert loyvt at nýta snøri, snellu ella tráðu sum veiðireiðskap. Vinnararnir fáa steyp til ognar Tann bátur, sum hevur størst veiðu pr. mann, verður vinnari. Manningarnar á trimum teimum bestu bátunum fáa steyp

aftur til lands í seinasta lagi kl. 5 seinnapartin leygardagin. Besti báturin fær silvurtoskin Tann bátur, sum hevur størstu veiðu pr. mann, verður vinnari og fær silvurtoskin. Manningarnar á trimum teimum

ur 1. Kappingartíðin er at rokna frá kl. 8.00 til kl. 17.00. 2. Áðrenn farið verður, leggur hvør bátur at í Vágsbotni. Har verður luttakaraprógv fingið í hølum Bátafelagsins. 3. Loyvdur reiðskapur er snøri [...] hjá Bátafelagnum í Vágsbotni. 7. Allur ágóðin av hesari kapping verður latin Bátafelagnum. 8. Tann bátur, sum fær mestu vekt upp á mannin, fær Silvurtoskin í varðveitslu í eitt ár. Manningin á hesum báti [...] verða handað. Viðmerking Kongafiskur, seiður og ónyttufiskur verður ikki roknaður uppí. Um onkur bátur, ið hevur fingið luttakaraprógv, av eini ella aðrari orsøk ikki fær tikið lut í kappingini, so verður

bita í Virkinum á Sandi, har vinningarnir verða handaðir. Kappast verður í tveimum bólkum. Bólkur 1: bátur við einum manni og Bólkur 2: fleiri menn á báti. Nummar 1,2 og 3 í báðum bólkunum fáa vinning. Harumframt

tað báturin Reynir við Elmari Simonsen og Tóri Simonsen úr Hvannasundi, sum vóru bestir. Næstbestur bátur var Syðritangi við Ólavi og Grími Poulsen , og triðbestur var Svartaberg við Sólarin og Marna Isaksen

kann fara heilt niður á kr. 156.000 fyrr enn hýran eftir skatt verður minni enn kr. 120.000. Ein bátur, sum ikki hevur nóg gott inntøkugrundarlag til at geva eina hýru, sum kann kappast við arbeiðsman

inntil 1930-ini, so hvørt fleiri mans komu við teirra bátum at rógva út. Meðan tað í 1910 bert var ein bátur á Skálum, var fólkatalið í 1920 komið uppá 67 í níggju húsum. Í 1924 var fólkatalið komið uppá 117

Magerøysundinum norðuri í Finnmørkini. Teir átta menninir, sum vóru úr Póllandi, vóru farnir á land, tí bátur teirra hevði fingið maskinskaða og rak fyri vág og vind. Tað var ein loðsbátur, sum boðaði myndugleikunum

hon, at tað hevði verið liðiligari í størri mun at framt avmarkingar í reiðskapinum heldur. ? Ein bátur, sum er so og so stórur, hevur ikki pláss fyri meiri enn einum ávísum tali av snellum. Tað er eisini