var lýtt og sólin skein tann dagin, Martha fór til gravar. Á veg vestur í kirkjuna hugsaði eg, at veðrið var júst sum Martha - blítt og friðarligt. Hóast vit ikki vóru skyldar, var hon sum ein omma fyri

og hjálpa honum, men tað vildi hann ikki hoyra. »Far tú bara við teimum. Njót løtina og tað góða veðrið. Hetta er ikki meir enn eg havi at spæla mær við.« Bara eini tvey ár eftir, at hann var givin at

ringasta av vindinum leikaði í. Vit sótu uppi til uml. kl. 2. Tá fór hon suður aftur á Garðin, tá var veðrið við at batna. Jú hon sat ofta við kortum í hondini og legði kabal. Eg minnist oftani at Karl Klettskarð

gongur ógvuliga skjótt. Veðrið er ikki altíð so gott, men tað er ljóst og nakrir góðir dagar eru altíð við sól. Vit her á Ellisheiminum kunnu fara ein túr út í garðin, tá veðrið er til vildar. Her kunnu [...] kunnu bú- og starvsfólk hava nakrar góðar løtur saman. Í garðinum kunnu vit njóta tað góða veðrið og sum altíð tann vakra urtagarðin við teimum vøkru blómunum og trøðunum. Vit minnast blómurnar og trøðini

ikki latið seg gjørt nakrastaðni ídag. Nógvar tímar og dagar á hvørjum ári brúktu vit á plenuni. Veðrið var líkamikið. Alt frá nógvum kava, til tá ið sólin skein so spegilsklár, tey føgru og minniligu

í samband við 5o ára stovningarleguna, sum varð hildin í juli mánað við 850 luttakarum í fagrasta veðrið. Nakað seinni varð keypt meira afturat ognini á Selatrað og bygt uppaftur meira. Ì eini slíkari

skemtiliga sand­oyar­orða­lagnum, sama hvørjir ar­beiðs­trupul­leikarnir kundu vera, ella hvussu veðr­ið leik­aði í. Tíðarskeið úti á bygd gav hann upp til avrokning í so og so mongum “sóllarringum”. Mikkjal

verið har, saman við tykkum, at fylgja honum til hansara seinasta hvíldarstað. Hoyrdi frá babba at veðrið var so gott, og ja nú rísur æviga sólin yvir Hjørleif. Og góða fastur, Øssur, Rúna og Thea við famljum

tókst við, fekst tú tað at rigga. Ja óteljandi góð minnir, sum eg vil goyma djúpt í hjarta mínum. Veðrið var vakurt, tá tú vart lagdur til hvíldar, og sera vakurt varð sangurin sung in av Charlottu av Váli

einum blíðum eygnabrái, segði, tá vit fingu onkra sjálvtsama góða køku, at Kristianna hevur bakað. Veðrið var av tí fagrasta, ikki ein ond rørdist, hendan dagin, Jónhild varð løgd til hvíldar her á foldum