serligt, tí vit kanna enn málið. Men vit hava handtikið tveir persónar og avbyrgt viðarlundina, meðan hundar leita eftir fleiri sporum, sigur vakthavandi á løgreglustøðini.

viðgerðini, og tað var helst hetta, sum rak teir báðar samgongutingmenninar aftur í rætt. - Flongdir hundar, kallaðu andstøðutingmenn Óla Breckman og Rúnu Sivertsen, sum kúvendu, tá ið málið eftir ein stuttan

Frambeinini hjá Martu eru bæði brotin. Hví veit Símun Jákup ikki, men er tað vanligt at gera við hundar, ið koma umborð á skip í Kina. Í byrjanini hugsaði Símun Jákup ikki um at taka hana við til Føroya [...] styrktis, birtist tankin um at taka hana við tá hann fór heim. Vanliga er annars at tvey ára gamlir hundar í Kina verða dripnir og enda á døgurðaborðinum. - Eg setti meg í samband við Heilsufrøðiligu stavstovuna

við tíkina Martu at hann influtti hana úr Kina til Føroyar. Vanliga er annars at tvey ára gamlir hundar enda sum døgverðamatur í Kina. Marta arbeiddi sum skipshundur umborð á bátinum har Símun Jákup Højstedt

at fólk í bygdini standa spyrjandi, tí fleiri politibilar komu til bygdina, og politistarnir høvdu hundar við á staðið.

14. desember í 1911. Hann var kortini ikki einsamallur. Í ferðalagi hansara vóru fýra menn og 52 hundar. 80 ára gamal bankarænari Mánadagin varð ein 80 ára gomul kona í Eysturríki dømd at gjalda 2.500

ella til Vatnsoyrar. Tá vit sníttu, og tú gav okkum bomm. Tá vit plagdu at sita og tekna hestar, hundar, perla og Tara kom at vitja í ljósareyðari troyggju. Tú segði ongantíð nej, tá øll hini søgdu nej

útaftur. Líkamikið hvussu nógv fólk vóru, og at tað mangan kundi blíva nógvur larmur og børn, vaksin og hundar runnu um beinini hjá hvørjum øðrum, so sat omma bara við einum skeivum smíli og einari Look Light

hetta er ein tann størsta orsøkin til, at ekta kristin menniskju valla kunnu kallast moralsk. Eins og hundar gera tey bert tað, ið lønar teimum mest. Tey halda seg hava tvey lív, ið tey skulu liva, annað stutt [...] at vit hava verið lumpaði í túsund ár og ikki hava fatað tað enn, at vit eru heilavaskaði eins og hundar og enn ikki hava slitið okkum leys. Man tað vera av berari tilvild, at næstan øll, ið ?finna sannleikan

fór alt, sum gekk á tveimum beinum – og nøkur fýrbeint eisini – oman at taka ímóti. Millum stórar hundar og slitnar gummiskógvar gingu vit børn og hugdu at, meðan bygdarfólk tóku í móti posti, vørum og