og Evu. Tað merkist so væl á honum, hvussu góður hann var við tær. Tær vóru hanasara eitt og alt. Saknur verður nú at hyggja út ígjøgnum vindeygað á skrivstovuni her heima. Vitandi at hann ikki verður at
er lívið. Tað verður sagt at maður kemur í mans stað, men Dánjal verður ikki lættur at erstatta. Saknur verður í honum. Men vit skulu royna at varðveita tann góða anda, sum Dánjal førdi við sær, í sey
húsini, tey bygdu sær á Dalavegnum. Tað verður eitt stórt tómt pláss nú á Dalavegnum og ein svárur saknur, nú Finnur ikki er meira. Finnur fór sum ungur í snikkaralæru og kom skjótt saman við øðrum at standa
kennist tað, sum vit vóru 100. Gleddust saman um alt og hjálptu hvørjum øðrum, tá á stóð. Á tann saknur. Kæra Guðrun, eg veit at tú longu hevur heilsa uppá einglabeiggjan hjá mær har uppi, og velji at
og Kirstin í Havn og hesar løtur fara altíð at standa sum dýrabar minni fyri meg. Tað verður ein saknur at koma til Havnar og ikki kunna fara at vitja Hans Petur. Eisini kendist tað so svárt at koma til
ið hon bant teimum, og tað var ikki bara uppá tey hon bant, men eisini uppá tey nærmastu. Tað var saknur hjá Maju tá eyguni fóru at bila og hon ikki sá at binda meir. Í 1967 fingu tit Jóhannes, tá var frøði
Hentzar var tá einsamallur í húsi, konan var stutt framman undan deyð, so tað var ein ógvuliga stórur saknur hjá honum, at hon so brádliga var tikin burtur. Annars áttu tey børn í Vági, sum hjálptu, tá ið á
tveir dagar undir tveimum árum áðrenn omma, so følist tað annarleiðis nú, omma doyði. Sjálvandi var saknur eisini eftir abba, men var tað nakað annað. Vit vistu jú, at abbi bert bíðaði eftir at blíva heintaður
torført at finna nakra týðing Tú ert fyri okkum ein hondbóltsmynd Ið rakk upp á mangan tind Stórur saknur er í tær Serliga hjá teim, ið stóðu tær so nær Men vit mugu halda á Tað mugu vit at sjá
tað síðsta farvæl og takka tær fyri alt tað, tú hevur verið fyri meg og míni. Tað verður ein stórur saknur ikki at síggja títt smílandi andlit, títt góða lag og tín kærleika, ið tú vísti í verki tínari familju
