adventskransum og jóladekoratiónum. Vit kunnu ikki ávara nóg mikið um tann økta eldváðan, sum er í hesi tíðini, sum kemur, sigur Edvard Heen, stjóri. Lagt verður aftrat, at sleppast kann undan nógvum eldum

hugsa, at sentralu fakfeløgini hava eina nærri yvirorðnaða tilætlaða langtíðarætlan í samband við hesi verkfall, ið einans gera útjaðaranum ónáðir, at tey skulu raka útjaðaran so meint, at tey hjálpa til

monnum.« Tað er ikki lukkuligur uppsangur, her verður givin Farisearunum. Men hygg, hvussu aktuel hesi orðini framvegis eru tann dag í dag. Og dømini gerast gref-ligari og grefligari. Ein sonn flóðalda

Fólkaflokkurin sitið í samgongu næstan uttan íhald og hevur tí havt stóra ávirkan á politisku kósina hesi árini. Fólkaflokkurin hevur funnið útav, at tað er betri at sita til borðs enn at standa á matarlepanum [...] til 1990 og varð valdur á fólkating fleiri ferðir. Men Pauli Ellefsen sat eisini mest í andstøðu. Hesi árini sat Sambandsflokkurin bara í samgongu frá 1981 til 1985 og aftur frá 1989 til 1990. Annars sat

? Tað er ein ógvuliga stór broyting hend hesi seinastu 20 árini. ? Nú eru brekað og menningartarnað ein náttúrligur partur í bygdarmyndini. ? Vit møta teimum dagliga, og tey fáa nøkur góð orð við á vegnum

meina, og so at skjóta eftir tí. Nú fáa vit, sum vóru á fundi í Miðlahúsinum henda dag, at vita, at »hesi fólk ynskja seg aftur til tíðina, tá ið danskt embætisvald ráddi fyri, hvussu føroyskt skuldi skrivast«

veruleikanum er hetta fyrst og fremst ein spurningur um vilja: Vilja vit brúka pengar upp á at bøta hesi viðurskifti, ella vilja vit ikki? So einfaldur er hesin spurningurin. Mentunarstovnur okkara, Føroya

frá samrøðum til undirhald og tíðarspell ferðast eins skjótt og ljósið. Tìskil er tað skiljandi, at hesi drúgvu og orðatungu kjakini, henda óendaliga og óáhugaverda munnhøggingin kveikja annað enn áhugan

skulu berja okkara fremmandahatur niður. Vit skulu vera besta land í verðini at búgva í – fyri øll. Hesi virðini eru ikki kristin. Tey eru menniskjanslig. - Tí eg kann gott fortelja tær, at mær dámar ikki

einum dulnevndum brævi, sum um ársskiftið varð sent til m.a. álitisfólk á stovnunum. Munurin millum hesi brøvini er, at lesarabrævið á Vágaportalinum er undirskrivað ”starvsfólk”. Innihaldið í lesarabrævinum