spurt inn til trupulleikan, samstundis sum mann stimulerar energibanarnar í kroppinum, eins og mann ger í akupunktur. Ístaðin fyri at brúka nálir bankar mann ymsa staðni á kroppin.
sorinskrivaranum eru? Tá peikar ein føroyingur við tánni, og tað er hol í skónum hjá honum. Hetta ger hann, tí hann tímir ikki at koyra hendurnar úr lummanum. Í hesi søgu hitta vit tann tuflaða og syrgiliga
hesir báðir stovnar eru so fullkomiliga leysir hvør av øðrum, at høgra hond veit ikki, hvat vinstra ger. Enn einaferð er naggatódn komin í samráðingarnar, m.a. tí at tað nú einaferð kostar nakrar tímar (=
foreldur og politikarar úr eini hugnaligari fatan um, at alt gongur so sára væl í tryggu Føroyum. Tí tað ger tað ikki. Tann hugnaligi fólkaskúlin, ið kendist so tryggur fyri mong, tí tey høvdu sama flokslærara
fíggjarligt rásarum kommunan hevur til tess at raðfesta trivnaðin, tess meira fjálgar man um borgaran og ger tað áhugavert at búleikast í kommununi. Men um vit skulu fáa hetta framkomna vælferðarsamfelagið er
einum verjuleikara hjá okkum í rygginum. Eg fari út ímóti fyri at verja fyri skotinum, men í somu løtu ger verjuleikarin hjá okkum eina takling. Tað endar við, at eg fái hansara knæ í skinnabeini hjá mær, sigur
løg. Tekstirnir eru hvassir – ofta í so hvassir, metir onkur. Og tað er á føroyskum. Hetta blandið ger, at vøran gongur reint inn hjá føroyskum ungdómi, skrivaði Oddur á Lakjuni millum annað í ummæli av
sermerktur og minnir um tann hjá Günther Grass og Gabriel García Marquez. Men í hesum trimum verkum ger Einar tó onga roynd at gera lesaran ovfarnan við sínum vali av sjónarhorni. Frásøgurøddina eigur her
hava havt samband við hann. Hugtiknar av psykopatum Serfrøðingar siga seg undrast á, hvat tað er sum ger, at kvinnur verða drignar at monnum, sum hava framt álvarsaman kriminalitet. Lítið og einki hevur verið
fíggjarætlanini, samstundis sum lagt varð upp til, at hvør einstøk kommuna sum eigari framhaldandi ger sína ávirkan í samstarvi við nevnd og leiðslu. Sum eg eisini førdi fram á aðalfundinum, so tykist tað
