oynni ella ikki. Um eg ikki helt, at tað kanska vera at fara ov langt, so kundi eg freistast til at sagt, at tað kanska onkuntíð er ein fyrimunur ikki at búgva í oynni. Men lat tað fara. Móttøkan hevur annars

tað Tjóðveldi og Fólkaflokkurin væl kunnu samstarva. Eitt nú um fullveldisspurningin. Onkur hevur sagt – og fer at endurtaka – at Tjóðveldi kann ikki siga samstarv við Fólkaflokkin frá sær, tí at skal

sáttmála stendur, at “eitt barn er at fata sum eitt og hvørt menniskja undir 18 ár...” Víðari verður sagt, at sáttmálalondini skulu virða og tryggja tey ásettu rættindi hjá hesum børnum, og at hetta skal

melda meg uppí tað kórið, sum sigur, at nýggjársrøðan hjá Løgmanni var einastandi góð. Nógv hava longu sagt sína meining um røðuna og flóttafólk, og vil eg fegin geva mítt íkast til hetta orðaskiftið. Í ný

okkum innan metoduna kallað “Dialektisk Atferðar Terapi” (stytt DAT, ella DBT á enskum), sum snøgt sagt hevur verið ein sólskinssøga fyri nógvar av teim sjúklingum, vit fyrr stóðu rættiliga hjálparleys

rin – kemur at framstanda sum tann vitandi parturin, men uttan at fáa kvalifiserað mótspæl. Stutt sagt: Tað er ójavni í styrkilutfallinum millum lóggevandi og útinnandi valdið. Tað er at vóna, at land

okkara búskapi, botnfiskasovnarnir, teir, sum skuldu verið krumtappurin í búskapinum, hava tað, milt sagt, ikki gott. Fær laksavinnan aftur eitt bakkast av sjúku, og broyta uppsjóvarstovnarnir ferðingarmynstur

útreiðslur av framherjanum, so tað verður ikki ókeypis at fáa Jóan Símun leysan av sáttmálanum. Tað bleiv sagt, tá Jóan Símun skifti til AB, at argjamenn vóru sinnaðir at hjálpa Jóan Sìmun víðari, um hann skuldi

kjarnan í samfelagnum. Tað er tað, sum er hornasteinurin undir einum nútímanssamfelagið. Tá tað er sagt, so er tað ein rættur, sum vit skulu virða og fara væl um, tí rætturin at mótmæla kann misbrúkast

leikirnar í 2019. Tí fer tað at virka, sum at Føroyar, tá samanumkemur, ikki halda tað, sum man hevur sagt seg vilja gera yvir fyri hinum oyggjunum.