ára gomul bleiv Ása sjúk av kreft. Sjálvt um hetta var ein torfør tíð hjá henni og Jógvan Martin, misti hon ikki mótið so. Hóast útlitini menniskjaliga sæð ikki sóu so bjørt út tá, valdi hon, at seta sítt
funnu uppá var sjórænarar. Omma gekk ofta við turriklæði um høvdið, tí sjúkan gjørdi tað, at omma misti alt hárið. Men tað legði eg einki í. Eg vildi eisini hava eitt turriklæði um høvdið og so spældu vit
nógvar góðar søgur frá gomlum døgum. Sanna hevði tað ógvuliga gott í Noreg. Hon var væl gift, men misti mannin fyri fleiri árum síðani. Hetta var ein sera góður túrur. Sanna var stak blíð sum altíð vísti
vóru vit um at missa teg, men tú misti ikki mótið og kempaði teg upp aftur á føtur. Men sum tíðin leið merkti eg, at tú gjørdist veikari og veikari. Hóast hetta misti tú ikki vónina og vónaði, at hjálpin
áðrenn gullbrúðleyp teirra, sum vit øll gleddu okkum til, men soleiðis skuldi tað ikki verða. Í 1999 misti mamma ein ommuson av eini vanlukku umborð á línubátinum Ågot, Pól Eyðfinn, bert 35 ára gamal. At missa
og segði at eg forstóð ikki, hvussu tey høvdu klára tað, tí at eg hevði aldrin klára tað, um eg misti bæði pápa mín og báðar beiggjar. Tú svaraði so, at eg hevði klára tað líka væl sum familja hansara [...] fold og slapp endiliga at vera saman við konu og soni sínum, Elisabet og Hans Jacob aftur. Sonin misti hann í 2007, og hettar var ein harður missur fyri hann. Tá vit vóru og vitjaðu nakrara vikur aftaná
eisini um teg Árni, sum livdi títt lív saman við mammu og sum var so langt burtur, tá tú brádliga misti hana. Sorgin ger okkum einsamøll, tí ein sleppur ikki av við hana. Vit syrgja, tí vit hava elskað
deildirnar her, tá tú hevði tað ringt, men tú treivst ikki og kom skjótt út aftur til heimbygdina. Tú misti mamu tína sum 30 ára gomul. Og seinni tá so eisini pápi tín og beiggin fullu frá, gjørdist alt truplari [...] dagar í hesum nýggja heimi, men so skuldi ikki verða. Tú ert farin heim til tann Guð, sum tú ongantíð misti álitið á. Friður verið við minninum um mostur mína, Karin Marie Danielsen. Systurdóttir tín
við alla hjálp, sum hon fekk. Mostur var góð við sína heimbygd og alt, sum henni varð givið. Hon misti ongantíð vónina um at koma útaftur til Hattarvíkar, hóast likamið var viknað. Tá ið tornir hava stungið
onnur eftir, men alla tíðina var hann har innanfyri. Tað sóu vit í eygunum á honum, og viljastyrkina misti hann ongantíð. Eisini hansara síðstu løtur sóu vit Per og hansara persónligheit aftan fyri sjúkuna
