hetta so væl. Tú takkaði altíð fyri lívið og tók tað ikki sum eina sjálvfylgju. Fyri sjey árum síðan misti tú beiggja tín í bilvanlukku, og hetta tók tær fast. Í øllum hesum hevði tú stóra umsorgan fyri f

góðan starvsfelaga so brádliga. Dupult svárt var tað, at kæri starvsfelagi okkara Nikolina samstundis misti mann sín. Svárast hevur sjálvsagt verið hjá Nikolinu, sum í einum missir bæði mann og starvsfelaga

Pápi var borin í heim tann 17. mars 1918 í Søldarfirði. Longu sum 4 ára gamal misti hann faðir sín, og sat mamman eftir við trimum børnum. Ikki er ilt at skilja ta neyðarstøðu, hetta heim nú var komið

flestu javnaldrar til skips. Við skipi undir Íslandi á ungum árum, var Johan fyri tí vanlagnu, at hann misti høgra arm. Ísland og íslendska fólkið kom eftir ta hendingina, at liggja honum tungt á hjarta. Við

Isaksen, ættaður úr Lorvík, og Annu f. Wolles av Trøllanesi. Hann kom tíðliga at taka við ábyrgd, misti pápan, tá ið hann bert var seytjan ára gamal, og mamman sat eftir við sjey børnum, har fýra vóru yngri

hinvegin - menti hann til at blíva tann maður, ið hann varð. Bønarsvarið Frá fyrsta degi, eftir at hann misti pápan, føldi Jógvan eina sterka ábyrgd yvir fyri mammuni og hinum systkinunum. (Frásøgnin niðanfyri

sterkt, at tað fór skjótt at blóma aftur, men sum summarið leið, og heysti kom, vísti tað seg at eikin misti enn fleiri bløð, og ein kaldan dag stutt fyri jól, meðan vit onnur stákaust uppá tað mesta við at

góðu vinkonu, Jónhild, sum alt ov ung fekk álvarsama sjúku. Tolin sum hon var, bar hon sjúkuna og misti ikki mótið, men tók hvønn dagin, sum hann lagaði seg. Men sjúkan gjørdi nógv um seg og eftir stutta

bleiv liðugur. Jørgin var sonur Sanny og Jógvan Martin, og varð hann næstelstur av 5 systkjum. Pápan misti hann fyri nøkrum áðrum síðan. Familjan hevði alt at siga fyri Jørgin, serliga børnini var hann sera

vitjaði hon eisini javnan, líka til hon sjálv fór. Katrin, eins lítið og onnur, slapp undan sorg. Hon misti mannin, Marius Thomassen (Maia), á rættiliga ungum árum, og tað var svárt hjá okkum at síggja, hvussu