nógv av tí, Hans Dalsgaard skrivaði: "Latið tit altíð hjartað ráða, ið hvat tit so gera, tá verjir Gud tykkum, um menn vilja skaða tykkum!" Í 1926 kom á prent í Varðanum "Jákup Sibbi, sjónleikur í tveimum

og tað eru tey sum hava tikið við trúnni, sum eiga at verða doypt og lærd. Vit kunnu spyrja, hví Gud hevur skapt samkynd fólk. Eg veit tað ikki, og er tað bara ein av eini ørgrynnu av andaligum spurningum

hinkyndur? Fara samkynd í helviti? Jenis av Rana hevur eisini fortalt okkum, at samkynd ikki kunnu arva Guds ríki. Men hvør sigur, at samkynd yvirhøvur ynskja at arva hansara týðing av Guðs ríki? Eitt ‘ríki’

millum tey ungu. - Nýggja tøknin gevur okkum nýggjar møguleikar. Men hon skapar ikki alt einsamøll. Er Gud ikki við í arbeiðinum, so ber einki til, sigur Johannus. Við vígsluna av meinigheitshúsinum í gjárkvøldið

Hesir stíga fram og siga, at Bíblian ikki í øllum førum er innblást av Gudi. Teir loyva sær at skræða Guds orð sundur fyri eygunum á teimum, sum tey skulu vera andaligir vegleiðarar hjá. Jesus segði um slíkar:

faðir og sonur. Seinastu ferðirnar eg vitjaði hann, var hann líka róligur sum altíð; hann hvíldi í Guds náði og hevði barnatrúnna nú tað bar móti endanum. Hann var bóndi og hevði 4 1/2 mørk. Hevði fleiri

okkum er syndafríur, og tí kunna vit ikki døma, men vit kunna og skula áminna í kærleika og bøn um, at Gud við sínum anda vil sannføra okkum um, hvussu vit eiga at liva.«( (Fatar tú nú, hvussu langt við síðuna

umsóknina fyrr enn um tríggjar vikur: - Og tá skal umsóknin helst aftur ígjøgnum føroysku skipanina. Gud viti, hvussu langa tíð, tað fer at taka. Claire hevur bara meg her í Føroyum, og skal hon spæla púra

svimja o.s.fr. ? Og her heima eru vit so hepppin, at tað er bara at fara beint útum, so eru vit í Guds fríu nattúru og tað er onki so sinnisríkandi sum tað, sama, hvussu veðrið er. Onnur góðu ráðini frá

nakað í hana, men sum nú var deyð, hevði sagt henni: ?Tá ið ein stjørna dettur, fer ein sál upp til Gud." Hon bresti aftur ein svávulpinn móti vegginum, hann lýsti uttan um hana, og í glæmuni stóð gamla