fyrstuhjálp. Og tað var helst meira enn heppið, tí vit fingu seinni at vita, at ryggurin á honum var farin somikið illa, at hann helst ikki hevði tolt, um vit royndu at geva honum fyrstuhjálp, segði Jákup

hæsa av, tá ið løgreglan av tilvild legði leiðina framvið á Skálatrøð, og tey sóu, at ein maður var farin á sjógv, og ikki slapp upp aftur sjálvur. Løgreglan fekk so mannin upp, og hóast hann hevði ligið

eyðsæð sterkari, tí sambært vitnum fór hin at vena seg í pínu. Tá hildu hinir, at nú var leikurin farin ov langt, og tíð var at gevast. Tá er tað, at tað kemur til ilnar millum ákærda og órættaða. Órættaði

fingið nakað mein. Løgreglan sigur, at maðurin var á veg úr Vágunum til Havnar við bátinum. Hann var farin úr Vágunum seinnapartin leygardagin, og tilburðurin hevði einki við bátastevnuna í Vestmanna at gera

tí Føroyaferðin varð honum meiri spennandi enn hann hevði hugsað sær, at hon fór at vera. Hann var farin, einsamallur í bili, ein túr ígjøgnum Sandavág, og fall fyri freistingini at fara eftir uppdyrkingarvegnum [...] hann upp aftur. Løgreglan sigur, at maðurin var ómetaliga heppin, tí eingin visti av, at hann var farin tann vegin. So fór hann út av, hevði hann neyvan verið saknaður fyrrenn eina ferð, tey har heima funnu

Girksku fjølmiðlarnir skriva, at flóttafólkini høvdu tað gott, tá ferjan tók tey upp. Tey flestu vóru farin av skipinum og sótu á skerjum og flesjum og bíðaðu eftir hjálp. Á hvørjum ári koma fleiri túsund

skipinum komu í trupulleikar, tí tað var rættiliga ringur sjógvur har á leiðini, og báturin var illa farin, tá bjargingarliðini komu til hansara. Øll tey 231 fólkini, sum vóru umborð á tí 15 metrar langa skipinum

gið, tí tey vóru bangin um ein mann, sum ikki var komin aftur íaftur. Tað var ein maður, sum var farin á Prestfjall eftir nátungum, men um kvøldið fekk hann samband við fólk hann kendi, og tá boðaði hann

í fjøllunum eftir fólkum, sum vóru vilst í mjørkanum. Hetta skrivar Suðurrás. Ferðafólkini vóru farin til gongu úr Trongisvági og skuldu eftir ætlan til Fámjins, men tey rendu seg føst í mjørkanum og

bjargingarliðið í Vágum havt úr at gera at leita eftir einu manni, sum varð vilstur. Maðurin var farin í býin í gjárkvøldið, men var so blivin burtur. Og klokkan næstan átta í morgun ringdi hann til løgregluna [...] Klovningi og fingu hjálpt honum til tyrluna. Hann var gliðin av gøtuni og omaneftir men var tíbetur ikki farin útav. Tyrlan fekk mannin umborð og fyri einum hálva tíma síðani lendi hon á Landssjúkrahúsinum við