Vit eiga at fegnast um, at vit hava slíkar eldsálir. Tí tað er slíkur eldhugi, sum nørir um mentan okkara málsliga. Tað er sagt um Jonhard Mikkelsen, at tá hann ikki slapp at geva eina bók út hjá
eisini boð um, hvussu vit menniskju eru bundin at náttúruni og tíðini og við hesum okkara vøkstur, okkara lív, okkara niðurgangur og okkara deyði. Rúmini hjá Guðrið Poulsen snúgva seg um okkara lívsrúm [...] menniskju eru sett á eitt pláss á foldum, og tað gera vit til okkara við at ferðast í tí og við at seta okkara dám á tað. Plássið verður til eitt lívsrúm, og til hetta hoyra serliga tey rúm, sum vit búgva í
loyva tveimum menniskjum av sama kyni at giftast er gott, tí hetta fremur javna, verður trúttað í okkum. At vera ímóti hesum er ringt, tí tað má betýða, at tú heldur tað vera ókey at gera mismun á fólki
lív- og vistfrøðini. Um vit ikki geva granskingini í hesum segmenti fremstu raðfesting, so fattast okkum vísdómur. So frægt bleiv tað nú kortini, at Fiskirannsóknar- & seinri Havstovan gjørdist flaggskipið [...] eftir hvussu standurin var við hesi flótandi eindini hjá Hjalta & Co., kundi eg bara staðfesta, at okkurt mátti gerast sum skjótast, tí longu tá var “Magnus Heinason” farin at líkjast einum ússaligum
til gongu Millum Garðarnar, móti portrinum inn í túnið, har hjúnini bæði komu í móti okkum at ynskja okkum vælkomin, síðan inn í gongina og inn í køkin har komfýrurin var heitur, har torv var brennið.
farin, tað kundi hann siga mær. Eg fór so yvir á telefonstøðina til Minu og Bella-Johan, og settu vit okkum at ringja runt m.a. til skip og havnameistarar, ið kundu siga okkum, hvørji skip ið lógu inni og [...] Sonn gleðiboð, sum vit kundu ikki takka nóg mikið fyri. Og Pól Jóhannis hevur síðan roynst sum ein av okkara frægu fiskimonnum og djarvastu bakkamonnum, sum Jens Kjeld í Nólsoy eisini hevur skrivað um í
landskassan, sum beinleiðis undirgrevur eina heila vinnu, bara tí at politikarar ikki vilja geva okkara almenna public service kringvarpi nátúrligar sømdir. Tað er her, at ein mentamálaráðharri
Karin, eg og okkara fara sáran at sakna Annufíu, hóast hon í ætt ikki var okkara allarnærmasta, tó hon í huga og verki kendist okkum av allarnærmastu og kærastu næstringum á staðnum og í sínum verimáta
skilji ikki at vit bæði, sum kallað okkum trúgvandi, kunnu verða so ósamd um hvørji rættindi næsti okkara hevur. Men aftur til tað tú skrivaði – tú bólkar samkynd undir eitt og dregur tey niður í díkið
okkum sjálvum sum einstaklingum – fyrst eg, so eg, og so aftur eg, og øllum aldunum, sum skola yvir okkum, har vit øll harafturímóti skulu gera akkurát tað sama: Øll skulu renna, ongin skal roykja, øll
