við at leggja eina sera spennandi skrá við dugnaligum fólki her av landi umframt góðum kreftum úr okkara grannalondum. Nevnast kunnu Jan Tøssebro, professari í sosiologi úr Noregi og Fríðrik Sigurðson,
týðandi máli, ja ikki minni enn ein lívæðr. Eg heiti á tykkum, politikkarar okkara í Norðoyggjum, steðgið hasum beinanvegin. Oyggj okkara skal ikki uppgevast sum ein vónleys útoyggj, tað er hon hledur ikki. Vit [...] hetta skip skal kunna taka bilar, traktorar, gravimaskinur, t.v.s. øll amboð sum vit nýta í arbeiði okkara. Skipið skal vera breitt og grunt, lossikranin skal lyfta minst 10 tons/metur. Ferðafólkarúm til [...] millión smolt um árið, til eitt virði av 10 milliónir kr. Smoltstøðin leverar smolt til alistøðir okkara, sum liggja í Nólsoyarfirði og Funningsfirði. Tilsamans útflyta tær laks fyri 80 milliónir kr. um
ov lætt farið um. Tí verður nýggja málið at halda fast og bøta uppaftur meiri um avrikini. Við í okkara málsetningum er, at góða samstarvið við reiðarar og manningar skal røkjast og mennast víðari. Vónin
framvegis. Ella, sum ein annar prestur tekur til: - Øll vilja vit vera um okkara kæru. Hóast vit øll mugu fara inn í deyðan uttan okkara kæru, so vilja vit kortini vera hjá teimum og fylgja teimum á leið. - [...] persónligar samrøður við munnbindi á. - Tað eru slíkar støður og slíkar umstøður, sum gera arbeiðið okkara so trupult og øðrvísi, vísir Havstein Klein, Sandoyarprestur á. TÁ TAÐ GONGUR ÍMÓTI Ein sannroynd [...] skrivast sum vanligt. - Ja, sum tú sært, so arbeiða vit akkurát sum vanligt. ”KUNNU VIT IKKI DOYPA OKKARA BARN?” Tað eru annars ikki hissini uppgávur, sum ein prestur kann koma í ein vanligan gerandisdag
eftir, at vit eru komin úr støðini, eru vit øll savnaði, og eingin okkara hevur fingið nakran skaða. Somuleiðis er tað eingin okkara, sum skilir, hvat júst er hent. Hví var tokið steðgað, fylt við royki [...] ein vegur út. Øll sum ein loypa avstað. Nú er ein vegur út. Ein hurð er fingin upp, men bara ein í okkara vogni. Úr øðrum vognum streyma eisini fólk. Beinanvegin tá eri eg, og uttan iva fleiri við mær, greið [...] fólk frá tilburðinum. Ikki tí, nøkur fara bara víðari til næsta tok á næstu støð. Hetta skuldi vera okkara síðsta stopp, áðrenn teir fimm føroysku turistarnir skuldu úr tokinum. Eitt tok og ein túrur, sum
arum, fyri ikki at siga tann besti. Og hann vil til eina og hvørja tíð verið væl móttikin í hópi okkara. Hesi orðini eigur Sergio Ramos í einari aðrari samrøðu við Marca. Lokali arvafíggindin hjá Real
verulig menniskju inn aftur í lýsingar og harvið vónandi lirka tey innaftur gjøg-num bakdyrnar til okkara samfelag. Single Dømið við modellskrivstovuni sigur ikki so lítið um Fíu og hennara hugburð til lívið [...] Men tað ringasta er, at ongin ella øgiliga fá í hvussu er, seta spurnartekin við, hví vit skipa okkara lív, sum vit gera. Vit fylgja bara við sum smáir robottar. Hugsa tær til dømis, hvussu nógv virðismikil [...] val, mást tú vera sinnaður at taka ábyrgdina av tí. Innast inni hava vit øll styrkina til at geva okkara lívi tað innihald og meining, vit ynskja, men í staðin lata vit eyguni aftur, lata standa til ella
heildagsstørv. Sum limur í Unga Tjóðveldinum í Suðurstreymi kenni eg meg tó noydda til at kunna limir okkara, um at tað, sum stendur at lesa í Krydd, hevur sera lítið við veruleikan at gera. Limalisti Unga [...] hann hevði ikki skilt greinina? Vónandi vilja tey tó rætta hetta mistak og í framtíðini blanda limir okkara uttanum teirra ríkisfelagsskapsstríð. Í Havn 1.3.2000 Vegna Unga Tjóðveldið Ragnheiður Bogadóttir
eri eg, brúka meg, eg eri til reiðar til tænastu.” Tað er kall okkara, sum kristin kirkja her á foldum “at verða Kristus fyri næsta okkara,” sum Martin Luther málber seg. Tað er ikki altíð tað stóra, sum [...] løgdu nógv. Og har kom ein fátæk einkja og legði tveir smápeningar, sum er eitt oyra,” lesa vit. Í okkara peningi lat hon minni enn eina krónu. Menniskju kunnu undrast á, at bara henda fátæka einkjan [...] framvegis bert av tí, sum vit kunnu vera fyriuttan. Tey flestu av okkum kunnu framvegis halda fram í okkara marglæti og yvirflóð. Fátæka einkjan hevði kanska onkuntíð sjálv fingið úr hesi somu bússu, sum
leggja fótonglar fyri nakran. Og vilja fegin samstarva konstruktivt við tey feløg, sum arbeiða í okkara øki. Men ongin sleppur inn á øki at svansa við umhvørvinum, sigur Jógvan Mørkøre. Tað er eisini av
