henda dagin, og var tað VB sum spældi undan í fyrra hálvleiki. Vindurin darvaði spælinum nógv, og ofta vórðu bóltarnir ov langir og fóru út av baklinjuni. Men sum fyrri hálvleikur gekk, fekk VB meiri stýr

byrjanina hildu tær á heimaliðnum helst, at nú var sigurin longu tryggjaður, og so gekk tað, sum tað so ofta ger. Munurin á einum hondbóltsvølli er sjáldan størri enn so, at liðini alla tíðina mugu geva seg

seinastu árini, og ivaleyst er her talan um ein sálarligan trupulleika. Innan ítróttarsálarfrøði verður ofta tosa um hugtakið »at tora at vinna« og ivaleyst er tað eisini hetta, sum sandoyingar skulu læra.

eitt undantak. Tað lág ikki eins væl fyri hjá teimum at skapa sær teir stóru málmøguleikarnar. Alt ov ofta vóru ráðini bara at senda langar bóltar inn í VB-brotsteigin, og har var Bjarni Johansen ella onkur [...] hansara í verjuni aloftast hægstur, soleiðis at vandin varð beindur burtur. Hinvegin vóru vágbingar ofta vandamiklir, tá teir fóru í mótálop. Einar tvær ella tríggjar ferðir áttu teir eisini at avgjørt dystin

hinvegin hava tær einki at skammast av í avrikinum sunnudagin. Stríðsviljin var á hædd við tann, sum so ofta fyrr hevur eyðmerkt liðið, og megna tær at halda hesum uppi, fara tær at kalla við vissu at órógva

dugdu ov illa at geva tol, og tí gjørdist tað ofta sera lætt hjá vælspælandi Daivu Ylaite í VB-málinum at pilka broddin av teimum gjøgnumskundaðu og ofta hálvhjartaðu royndunum, ið komu móti málinum. Síðsta

seg upp til dystin, tí talan var um eitt so mikið vánaligt mótstøðulið. Men tað hevur víst seg so ofta. Smærru liðini kunnu saktans arga tey stóru av og á, og helst hava VB kvinnurnar fingið ein skelk

seinastu løtuna. Og Óli Johannesen varð eisini sendir niðan móti endanum. Og so gekk tað, sum tað so ofta ger, tá nógv fólk verður tveitt fram. Vágbingar spældu seg til einstakar kontra-møguleikar, men enn

drúgvari á tindinum, enn tær ofta hava gjørt áður. Stríðsviljan hava tær altíð havt, og hann er einki minkaður í so máta. At tær framvegis megna ferðmiklan kontrahondbólt ? sum ofta hevur verið teirra vørumerki

fyrimunar. Gestirnir høvdu stórar trupulleikar at standa á beinunum á hála undirlagnum, og tað kom heilt ofta fyri, at teir meiri lógu enn stóðu. Einasta málið skoraði altíð vandamikli Birgir Jørgensen, tá ið