vit okkum detta niður við stólinum júst fyri at niðurbróta dirvið hjá onkum lærara, sum ikki orkaði okkara flaksandi mynstur. Tá vit hoyrdu, at flokkurin skuldi býtast sundur í tveir, gjørdist samanhald
og sjúkrabilum, umframt hundar frá løgregluni. So vit høvdu beinanvegin ein illgruna um, at okkurt álvarsligt var áfatt, greiddi Eyðfinn Hansen frá á Rás2 hósdagin. Tað gekk heldur ikki long tíð
hvat tað verður. – Og so eru vit aftur í somu støðu, sum vit ætlaðu, at kanningin skuldi sleppa okkum burtur úr, nevniliga, at misálit er á politisku skipanina. Skuldi mannagongdin havt verið øðrvísi
orðafeingi enn nakrantíð og fleiri stílavbrigdi enn nakrantíð áður. Hann var ein teirra, ið skapti okkum valmøguleikarnar í fjølbroyttum og vøkrum málburði. Har var ongantíð nøkur avmarking, har vóru
og merg móðurmálsins. STAVRAÐ: Mong ymisk stavrøð eru kring heimin. Í Føroyum hava vit eisini okkara egna, serstaka stavrað, sum er eitt sindur øðrvísi enn onnur; men hetta er okkara stavrað, sum
talinum av eldri at gera, og kann bert geva ógreiðari inntøkubýti millum land og kommunur, og gera okkara skatta- og avgjaldsskipan enn meira ógjøgnumskygda og fløkta. Beint tað øvugta av tí, ið vit ynskja
politisk mál, men kann eisini vera beinleiðis persónlig. Eg skal koma aftur til aðrar flokkar, men lat okkum fyrst taka Javnaðarflokkin í núverandi støðu. Tað hevur verið týðuligt, at bæði politisk og
sum V.U. Hammershaimb gav okkum. Øll hesi árini hava vit lært og dugað okkara ABC uttanat eins væl og okkara faðirvár. Jákup á Møn ”kundi at remsa upp ABC” á tólvta ári. Okkara alfabet hevur verið eitt [...] alfabeti er óføroyskt og tessvegna ónýtiligt. Tað er ørvitistos. Ráðið ætlar at purificera (reinsa) okkara alfabet fyri øllum útlendskum. Júmen, so hava vit als einki alfabet. Tað ”føroyska” í okkara alfabeti
t kann, at Atlantsflog og nýggja kósin hjá felagnum hevur stóran týdning fyri okkum øll. Tí tjóðarflogfelag okkara er høvuðsdyrnar út í heim – tí hava allar avgerðir um Atlantsflog so stóran
føroyska málinum. Mátti hesin arbeiðshugur og viljin til at leggja sín skerv afturat verið okkum fyrimynd og eggjað okkum til at gera tað, sum nú hvør okkara er mentur, fyri at hjúkla um okkara ríkasta mentanararv [...] At tíðin stundum tykist okkum ganga alt ov skjótt, og skjótari við árunum, munnu vit øll varnast so hvørt , sum vit koma til aldurs. Og skjótt fór henda tíðin mær untist at støkka inn á gólvið hjá tær
