Eg má siga farvæl, tíverri ov seint, men kortini eitt vakurt farvæl, vegna okkara fólkaskúlaklassa til okkara allarbesta lærara nakrantíð, Svenning Tausen, sála, sum júst er farin frá okkum. So ólogiskt og syrgiligt tað kennist. Hann sá so strangur út, áðrenn vit kendu hann, men hann tók okkum í sín favn og lærdi okkum meira enn ríkiligt. Hann dugdi so væl, ikki bara føroyskt, men at sissa atburðin hjá 24 villum og ymiskum, naivum rollungum, árgangi 69, úr Hoyvík, við sínum íborna kontrolli, hjarta og skynsemi, umframt at Svenning Tausen var ein sera skemtiligur persónur.
Hann var ein sera týðandi partur av okkum í Eysturskúlanum, og vit gloyma hann ongantíð. At tú kundi vera so tolin og góður við okkum, so ung vit vóru. Vit vóru tá størsti flokkur úr Hoyvíkar Skúla, sum kom oman í Eysturskúlan at halda áfram í framhaldsdeildini.
Um hoyvíksflokkar bóru orð fyri at vera nokk so einaráðandi, so var her eitt prógv. Fáir lærarar í Eysturskúlanum vildu hava ein slíkan flokk, og hesin var harumframt nógv størri enn teir undanfarnu. Svenning, sum ikki hevði undirvíst í áravís, segði so djarvur: ”je skal taka mer av teimum”. Hetta fortaldi hann okkum sjálvur, og nógv ymist hendi eftir ta tíð. '
Vit vóru 24 í flokkinum: Gunnar Johansen, Eyðun Simonsen, Bjarni Arnason (fyrr Poulsen), Erling Davidsen, Kristianna Winther Poulsen, Per Zachariassen, Karin Dahl, Jón Højsted, Marita Hoydal, Marita Dalsgaard, Dávur Joensen, Turid Vang Jacobsen, Jens Nolsøe, Katrin Gaard, Gunnar Sonni Ellefsen, Jóanes N. Dalsgaard, Charlotte Jacobsen (fyrr Nielsen), Ólrun Eiriksson (fyrr Gaard), Andrea Niclasen, Anita Snedker Hoydal (fyrr Thomassen), Bárður S. Bech, Heini Thomsen og Elin Holm umframt eg sjálvur.
Eg minnist, eg bar honum 32 greipir av smáfiski, tá eg hevði verið til skips fyrstu ferð. Betri pedagogi havi eg enn ikki møtt. Vit sóu sera nógv upp til Svenning Tausen, og vit tosaðu um hann og við hann í nógv ár eftir 10. flokk í Eysturskúlanum. Vit eru sera stolt av at hava haft slíkan lærara. Men vit vóru sera strævin, serliga um onkur annar lærari vildi seta okkum uppá pláss. Eg var kanska tann sum sprellaði mest í flokkinum, og gjørdi avtalað tekin, har flestu í flokkinum fóru upp á borðið onkuntíð mitt í tímanum og aðrar tíðir lótu vit okkum detta niður við stólinum júst fyri at niðurbróta dirvið hjá onkum lærara, sum ikki orkaði okkara flaksandi mynstur. Tá vit hoyrdu, at flokkurin skuldi býtast sundur í tveir, gjørdist samanhald okkara enn betur. Viðhvørt vóru vit als ikki til at stýra. Serliga fríkorterini steðgaðu ikki aftur, tá lærarin kom inn í stovuna. Tíbetur innførdi Eysturskúlin tá at selja skúlabreyð, flute og sodavatn í fríkvorterinum. Júst tá gav Svenning mær ábyrgd. Hann setti meg at selja, heldur enn at skelda og uppgávan var stuttlig og mennandi, tí tað var nakað serligt. Eitt annað hann gjørdi, var at seta Kristionnu við síðuna av mær at sita við sama borð. Hettar tamdi meg nakað, umframt eitt nýtt vinarlag kom burtur úr. Hattin av fyri slíkum nýskapandi klókum fólki, sigi eg bara tann dagin í dag. Hettar er ein av fáum persónum, sum veruliga hevur broytt mítt lív. Vit vóru sera ymisk í flokkinum, og larmaðu sum eitt Muppet Show.
Vit høvdu hann bara í trý ár, tí vit komu úr Hoyvík. Svenning, sum búði í Tórshavn, var ættaður úr Hovi. Vit høvdu hann í føroyskum, og hann var samstundis varaskúlastjóri á Eysturskúlanum.
Eg veit frá nógvum fólki, ungum sum vaksnum, at Svenning tosaði við flestu fólk, hann hitti á gøtuni. Hann var og er ein góð býarmynd fyri Tórshavn. Hann menti nógv fólk við fólkaskikki og samanhaldi, umframt mállæru. Vit kundu finna uppá ymiskar snildir í Eysturskúlanum, beinleiðis at reypa av, at vit áttu Svenning Tausen, sum als ikki brýggjaði seg um at verða settur hægri enn onnur ella at verða róstur soleiðis alment. Tá vit royndu sum so ofta at siga ella rópa okkurt persónligt ella vakurt, um at Svenning var tann allar besti, so dempaði hann okkum beinanvegin og vit flentu av kærleika til persónin. Svenning fekk onkrar stuttligar trupulleikar av okkum. Vit endurtóku at rósa honum, tí hann var okkara besti vinur og á tann hátt vunnu vit identitet. Vit vóru útisetar úr Hoyvíkshaganum. Vit sluppu at gera nógv ymiskt saman við Svenning. Hví vita vit ikki, men ofta sótu vit í tímavís og tosaðu við hann meðan tíðin stóð still, tí hann kundi veruliga við sínari sjarmu temja og menna ein stóran skúlaflokk.
At enda má eg viðmerkja, at sera nógva respekt fingu vit eisini fyri honum hesa tíðina, tí hann kundi sanniliga seta ein og hvønn uppá pláss, við at siga sína beinraktu meining. Svenning var giftur við Amy (f. Olsen). Tey eiga børnini Duritu og Magnus. Svenning Tausen Hvíl í friði. Vit kondulera konu og børn hansara.
----
Kærar heilsanir
Edmund S. Jacobsen
