55 ára gomul - hetta varð eitt nívandi tap - men í neyð styrkjast nøkur - so varð við Ommuni. Hon misti sín lívs kærleika, men lívið skuldi eisini berast víðari. Sjálvt um øll hennara børn nú vóru tilkomin

okkum hvør sær, men eisini saman. Og tað mest týdningarmikla, tú hevði altíð tíð til okkara. Omma, eg misti ikki bert mína elskaðu ommu, men eisini mína vinkonu. Mína fittu vísu vinkonu. Tú vart og ert ein

Eg trúgvi, at fá fólk eru sum hon, hóast omma misti fýra børn og abba, meðan hon var her á jørð hjá okkum, og at lívið omaná tað ikki altíð var lætt, so misti hon aldrin trúnna. Eg trúgvi, at nógv fólk kundu

hjúnaband so vakurt var, og okkum fimm tit høvdu hjartans kær. Góða mamma, lagnan var ei blíð, tú brøður misti ungum árum í, bert fimtan ár, tá móðurleys tú varð av vanlukku tín pápi merktur var. Tú alla tína

tann livandi Gud. Góða mamma, tú vitsti eisini, hvat tað var at missa. Tú misti Gimma beiggja í 1969 og pápa í 1992. Eisini misti tú elsta ommusonin, Pól Eyðfinn, í 1999, so tú merkti eisini sorg, men lærdi

smíli segði tú »telepatinum feilar í øllum førum onki«. Fyri meg bleiv tú næstan tann faðirin, ið eg misti sum barn, tú bleiv tann vinurin, ið eg kundi tosa við um alt. Var eg kedd um nakað, vistu tú tað,

heim 9. oktober 1934 á Oyrarbakka, tit vóru 6 systkin har tú var nr. 4 í røðini. Bert 11 ára gamal misti tú tína mammu, Elin Mariu Andreasen, og komst tú at vaksa upp i Tjørnuvík hjá tíni mostur Dinnu og

onnur eftir, men alla tíðina var hann har innanfyri. Tað sóu vit í eygunum á honum, og viljastyrkina misti hann ongantíð. Eisini hansara síðstu løtur sóu vit Per og hansara persónligheit aftan fyri sjúkuna

við alla hjálp, sum hon fekk. Mostur var góð við sína heimbygd og alt, sum henni varð givið. Hon misti ongantíð vónina um at koma útaftur til Hattarvíkar, hóast likamið var viknað. Tá ið tornir hava stungið

deildirnar her, tá tú hevði tað ringt, men tú treivst ikki og kom skjótt út aftur til heimbygdina. Tú misti mamu tína sum 30 ára gomul. Og seinni tá so eisini pápi tín og beiggin fullu frá, gjørdist alt truplari [...] dagar í hesum nýggja heimi, men so skuldi ikki verða. Tú ert farin heim til tann Guð, sum tú ongantíð misti álitið á. Friður verið við minninum um mostur mína, Karin Marie Danielsen. Systurdóttir tín