Eingi tekin eru um, at flogferðslan fer at standa í stað tey næstu árini, og tí ber ikki til at sita hendur í favn og bíða eftir tí nýggja flogvøllinum. Okkara ráð skulu tí vera at gera neyðugu ábøturnar á

Fiskimannafelagsins, meðan teir flestu, sum vóru úti á Redini, tá reiðarar og fiskimenn fóru til hendurs, eru farnir undir grønu torvu. Hart stríddust teir hvør í sínum lagi eitt beiskt stríð fyri at tryggja

hvørjum og er við til at fáa búskap, mentan og gransking at blóma, alt meðan tær almennu Føroyar standa hendur í lumma sum Kánus og hyggja at - lata møguleikarnar fara aftur við borðinum. Vit lata til standa

tulkast. Og tá henda lóg er meira enn 200 ára gomul og sera stuttorðað, hevur Hægstirættur sera fríar hendur til at avgera, hvussu teir karmar, sum vanligi amerkanarin skal liva undir, skulu síggja út. Hesir

búskaparligi veruleikin fær fólk at vakna og innsíggja, at vælferðarsamfelagið og arbeiði til allar hendur ikki er nøkur sjálvfylgja. Hetta krevur rætta politiska raðfesting, og tað hevur høgrivongurin ikki

samgonguna á tingi. Hvussu ber tað til, at formaðurin í Fíggjarnevndini, tykist at kúvenda og tekur saman hendur við teimum ? sum vit vita sum andstøða náttúrliga vilja royna at seta kílar millum samgonguflokkarnar

tónleikinum størri ans við at betra um karmarnar. Vit síggja eisini fegin, og vilja her taka saman hendur við tónleikalivinum her á landi, og heita á okkara háttvirda løgting um at síggja álvaran í tí at

og fegin andlit sum á tiltøkunum hjá Gluggaglæmu. Tey, sum vitja og tey, sum sýna fram. Tað, sum hendur og hugflog í heimum og á handverksvirkjum kring alt Føroya land hava skapt, verður víst fram í teimum [...] ordiliga koma til sín rætt. Tað er líkasum, at øll tey mongu pløggini og lutirnar annars, sum føroyskar hendur hava evnað til, fara upp í eina hægri og felags eind við vøkru kálkaðu veggirnar, træstólparnar og

veruliga hugsast, at hann vil pástanda, at kreppur verða skaptar uppá fáar vikur fyri at kunna vaska hendur og geva øllum hinum skyldina, tá núverandi kreppa, ið longu er veruleiki úti um landið, fer at merkjast

lagt fram, meðan búskaparliga virksemið enn var mestsum óbroytt og arbeiði var at kalla til allar hendur. Eftirfylgjandi hevur altjóða fíggjarkreppan elvt til eina búskaparkreppu, sum rakar allan heimin