aftanfyri er, at kokkar, útvegarar og politikarar mugu tosa saman, so hesi í felag kunnu nýta og góðska ta fjølbroyttu náttúruna, sum vit eiga í Norðurlondum. Framleiðslustjórar skulu ikki leggja seg eftir
at eisini onnur hava arbeitt við líknandi ætlanum. Feløgini í Havn vóru skjót at tosa við Býráðið. Ta ferðina kom tó ikki nakað ítøkiligt burturúr, men boðini úr høvuðsstaðnum eru nú, at feløgini fara
. Ætlanin er, sum vera man, at gera neystið til ein bát í niðaru hæddini, meðan ætlanin er at nýta ta ovaru hæddina til eitt stað at hugna sær í. Júst hvussu, er ikki endalig avgerð tikin um enn. Hetta
uppá, men eg haldi, at øll skulu hava rættin til avgera sjálvi. Eg vil ikki hava nakran annan at taka ta avgerðina fyri meg. Hvat eg geri við mín kropp og hvussu eg livi mítt lív má vera upp til mín sjálvs
og útlendska vinnulívinum eisini liggja framvið, hoyrir við til politiska spælið og mugu vit hava ta álit á sitandi samgongu, at hon, har tað er neyðugt við atliti til yvirskipaðu áhugamálini hjá føroysku
yrkjari og politikari. Hann var á ungum árum heitur talsmaður fyri málreinsan, men kom seinni til ta sannføring, at málreinsan, ið lúkar fremmand orð úr málinum, vil køva tað natúrliga talumálið, og tí
gina, sum helst kemur út í vár. Sum skilst, verða niðurstøðurnar í komandi meting herdar í mun til ta seinastu. Tað tykist eisini greitt, at vandin fyri ógvisligum veðri fer at økjast. Her verður hugsað
viðvíkjandi trygdini. Fyrireikararnir vátta tó, at løgreglan er millum tey fáu, sum eru kunnað um ta fínu vitjanina, og politiið hevur givið grønt ljós. Tó hevur ljóðað aðrastaðni, at fyrrverandi amerikanski
tá rópt eitt tjóðskapparligt bragd – ongin Torbjørn ella Anita tosaðu um fíggjarligt ábyrgdarloysi ta ferðina! Men nú Jóannes Eidesgaard tosar um nakrar batar fyri føroyska fólkið, uttan at renna nakað
lágur. - Sjálvsagt ger alt mun, men her eiga vit at hava í huga, at partorlararnir í fjør ikki fiskaðu ta nøgd av toski og hýsu, sum teir sambært fiskisagaskipanini hava loyvi at fiska, og tí er ikki nógv
