við P/F Skálafjarðartunnilin um verkætlanina. Men eftir hetta steðgaði málið púrasta upp, og einki hendi, áðrenn løgmaður skrivaði út løgtingsval. Einki samband Kristian Petersen sigur, at einki samband

standa til eftir viðgerðina í Keypmannahavn. Hann tókist hava tað gott og lagið var gott, men so hendi tað, sum vit altíð stúra fyri og kemur púra óvart á okkum. Tað verður oftani tikið til, at Harrans

vinurin Sverri, sum í so mongum øðrum, góður í ráðum. Sverri hevði tað best, tá hann hevði nógv um hendi at gera, hann var av tí rætta gamla skúlanum, einki skuldi koyrast burtur, men nýtsla skuldi og kundi

legði hann alt frá sær, og gav sær altíð stundir til mín. Regin hevði tað best, tá hann hevði nógv um hendi av handaligum arbeiði at gera. Tað sum serliga sermerkti Regin var, at hann var av tí rættað gamla

virði­liga. Á mikkjalsmessu var einki sum bendi á, at hann skuldi hava so stutta tíð eftir. Men tá hendi hetta sein­asta bakkastið, sum er væl kent. Hvussu dygt hetta tók hon­um gongur sjón fyri søgn í dag

røddina og seta knyklar í brýr. Hann var kendur fyri áhaldandi at rópa sínum meðspælarum ordrar, og tað hendi seg eisini, at hann hevði hug at rætta upp á bæði dómara og mótstøðumenn. Eina ferð gyppaði hann bóltin

ongantíð fara úr hennara eygsjón umborð, á náttartíð fór hon ongantíð í koyggjuna, men sat vakt um nakað hendi, ja hvussu mangan hava vit ikki skemtast um, hvussu trygt tað er at ferðast umborð á skipið við Merry

teg her. Goymd vera minnini um elskaða pápabeiggja mín Ásmund Bærendsen. Takk, Guð, fyri alt sum hendi, fyri gávur tú oss ber, fyri tíð sum er at enda, fyri stundina sum er! Takk, Guð, fyri ljósa várið

ynskti at doyggja. Í einum brævi skrivar tú, at orðini, sum góvu tær frið í hjartað, líka mikið hvat hendi, vóru hesi: Sálm. 139 v. 1-17 1. Harri, tú rannskar meg og kennir meg! 2. Tú veitst, nær eg siti,

Abbi hevur altíð verið nógv rundanum okkum børn. Har sum hann var, vóru vit eisini og tað hendi altíð okkurt stuttligt tá abbi var nær. Á ólavsøku vóru omma og abbi klár at passa okkum og altíð var tað