den anden trawler kom over til os og tog din far med sig. Derefter lå vi mutters alene på det åbne hav og ventede det meste af en eftermiddag, til vores trawler havde tid til at hente os igen. Ved nærmere [...] det ændrer ikke på det essentielle, at vi to lå og flød mutters alene i redningsbåden på det åbne hav det meste af en efter­middag. Der var ikke grund til panik. Vi vidste, at vi ville blive fisket op [...] virkelig pæn. Jeg var hoppet på limpinden. Du sad udenfor og grinede. Jeg mistænkte aldrig dig for at have skrevet det. I løbet af dagen gik du til bekendelse, og jeg sagde bare ”nå”, og alle fik sig en griner

av sól, og tað stóð við klettin. Hann var sera glaður henda morgunin og sang: »Halt út, halt út á hav…« eini tvey ørindi, so sigur hann: »Sum Mikkjal á Ryggi kann yrkja«. Honum dámdi so sera væl alt tað

after her friend Rena Bain formed the Shetland Faroe Association. Many strong and lasting friendships have been formed between members of the two groups. No challenge was ever too great for her and her hospitality

av góðum grundum myndað sum ein sjóferð, og nú er Jørgin Olaf farin sína seinastu ferð um lívsins hav. Saknurin er stórur, ikki bara hjá hansara næstrafólki, men hjá allari Skúvoyar bygd. Á fámentum plássi

mørkt det er I graven! Omstrål mig, så jeg glemmer den, salv øjet på din syge ven, så jeg han se Guds-haven! Kom I den sidste nattevagt I en af mine kæres dragt, og sæt dig ved min side! Og tal med mig, som

árini), eg var við honum tvær ferð og fleygaði náta, nei nei, at hyggja 200-300 metrar niður í tað bláa hav, tað var ikki akkurát je, so har slapp hann at vera einsamallur fyri mær. Pabba elskaði havið, og havið

trænum vóru følnaðar, tá allur vøkstur ger seg kláran til vetrarsvøvn, tá flytifuglar eru á veg yvir um hav, andaðist mín elskaða mamma, lívsleiðin var enda, fjørðurin rógvin, árarnar lagdar inn fyri seinastu

vit seinastu løtuna, har vit saman, eftir ynski frá pápa, sungu sangin: “Eg sigla man yvir lívsins hav”. Eftir seinasta vers, játtaði tú, at hetta var ein deiligur sangur og sovnaði burtur. Mamma góða,

frelsti meg, takk at blóð títt rann fyri meg, takk at Harran Jesus tú gav, takk fyri náðinnar djúpa hav. Heilsan frá okkum øllum. Torleif og Nicolina

viðvíkjandi hugsi eg altíð um ein sang, sum eg næstan altíð lurti eftir: Siglir tú lívsins hitt stormandi hav Steðga nú vinur tú veitst ikki av, Fyrrenn teg deyðin kann taka í favn Ov seint er tá til at leita