um tey ikki fáa ferðaleiðara. Tey vita snøgt sagt ikki hvussu tey skulu fyrihalda seg til trygdina, seyð, nátturu og annað, sigur hon. Hallgerð Akurstein greiðir frá, at bóndin Jóhannes Kallskarð er frásøgufólk

dagin fekk Valdi lítið burtur úr sínum biddarí men nógvan látur. Seinni var farið í land at keypa seyð frá Valda. Tað var for­kunnugt hjá okkum at fáa lambs­kjøt. »Ikki ein kjaftur skal smakka Mourisa

seyður allastaðni og hann fregnaðist eftir at vita, hvat tey ætlaðu at gera fyri at friða ávís øki fyri seyð og fyri at varðveita havbotnin. Óluva Niclasen úr Javnaðarflokkinum segði, at í Javnaðarflokkinum

dagurin man vera farin við at arbeiða fyri føðina, bókstaviliga talað. At fleyga, taka egg, røkta seyð og neyt og fiska. Og ikki at tosa um alt upptakið, tá fongurin var komin í hús. Alt við hond og við

arbeiði við hagreiðing av seyði gekk sína vanligu gongd, so kundi viðhvørt okk­urt orðaskiftið, um seyð, haga, ella um hvat skuldi sleppast upp og ikki, stinga seg upp millum menn á rætt­ini, orðaskiftið

sínum marglætistilboðum. Á sumri og heysti tók tú, abbi, okkum við á fjall. Lærdi okkum at klippa seyð og at fletta. Ja, í heila tikið allastaðni, har seyður var og tú varðaði av honum, hevði tú okkum [...] Vági og línubátinum »Peturi á Gørðunum« úr Vági. Síðan var abbi heimamaður. Róði út, røktaði jørð og seyð, tókst við byggiarbeiði, arbeiddi á Polarfrost í Vági og var annars við í ymiskum fyrifallandi arbeiði

fekk meg, var abbi enn í bestu árum, tá ið eg var barn. Abbi var bóndi, og átti hann bæði neyt og seyð, og minnist eg meg ongantíð at hava fingið neiligt svar frá honum, tá ið eg bað um at sleppa uppí

eisini fyri fugli og hvussu hesin hevði tað í mun til tey ymsu sløgini. Fekst eisini við at hava seyð og gæs. Átti somu­leiðis eitt so avbera gott kapp­ríðingar­ross í fleiri ár, ið æt Stormur, og hesin

kom úr arbeiði, og hann koyrdi hana aftur og fram á Fiskavirkið hvønn dag. Hann diggaðist eisini við seyð, passaði væl upp á abbabørnini og nú eisini langabbasonin Páll Eirik. Hann var altíð glaður, tá Jonhard

heim, fóru átta menn við skipsbátinum í land á Fagra­nesi á Langanesi at avrokna við bóndan har fyri seyð, teir høvdu keypt á túrinum. Tá kemur eitt brot, báturin holvdist, og sjey av monnunum druknaðu. Ein