eru sjúkur, sum kunnu útloysast av skelki­num, sum hetta gevur. Hóast eg ikki havi merkt nakað til hjarta­trupulleikar sjálvur, so eri eg komin somikið til ára, at eg eri í einum ávísum vanda­bólki. Og sjálvur

havhestaunga, koyrir hann í ein posa og gevur konuni hann og sigur, at tað skal onki kosta. Tað var hjarta-nemandi at síggja ta gleði og takksemi, sum skein úr eygnum á hesi gomlu konu. Henda hending fekk

hann tey boð frá læknunum, at hannn mátti verða verandi í Danmark, meðan hann bíðaði eftir nýggjum hjarta. Hetta var ein tung tíð, men kortini við einum ljóspunkti, sum gjørdi alt vert at stríðast fyri. [...] hesa hjartapumpuna, og hann er fegin um at kunna koma heim at siga frá lívið sínum við kunstigum hjarta. Ólavur er ikki bara glaður fyri lívið, hann hevur eisini eina smittandi lívsgleði. So hann tók tað [...] tað í góðum lag, tá hann varð spurdur, um mann kundi fáa hjartasorg, tá mann í grundini einki hjarta hevði. - Nei, eg fái ikki hjartasorg, eg fái maskinskaða, var skemtiliga svarið frá Ólavi Thune. Nógv

so breitt sum gjørligt óansæð politiskan lit. Eg vóni at blíva valdur, tí eg havi nógv uppá hjarta, sum eg meti kann gera Vágs Kommunu enn betri at búgva í. Men um eg ikki verði valdur, so kenni

standi eg við nøsini í postkassanum. Persónligt Umrøddi leiðarin í Sosial­inum er ikki bara eitt hjarta­suff, hann er ein beinleiðis roynd at nið­urgera meg persónliga. Leiðaraskrivarin roynir at fáa málaða

stríðsmaðurin Óli Jacobsen størri eldhuga og stríðsanda millum føroyingar, og serliga liggur honum á hjarta at síggja ein virknari og visiónsríkari ungdóm. Spurdur, um vitjanin hjá Lorraine Britten fer at

ikki borið meg longri á leið enn til at sanna mín dárskap, men aldrin til at bøta um mítt skilaleysa hjarta. Hon hevur ikki hjálpt mær meira enn náðin. Tó kann eg ikki finna annan máta at dyrka Gud uppá enn

at eydnast,« segði hann. »Hoyrir tú tað, lítli áarløkur, ið kemur innast inni úr sjálvum fjalsins hjarta, nú fara ljósari og betri tíðir at koma fyri land og fólk.« Jú, eg hoyri og gleðist, segði eg, og

eitt vár Hvørt eitt tár Hvørt eitt sár Alt tað var jú í gjár Onki angri eg Onki av øllum eg angri Hjarta slær Lívið tað Byrjar í dag Byrjar saman við tær Týtt úr fronskum, Jytte Joensen

míni heimbygd Òyndarfjørður. Eg sleppi ikki at bera guds orð fram, soleiðis sum tað bylgist í mínum hjarta, soleiðis sum Gud talar til mín. Eg verið noyddur at lesa onkran turrgeldan lestur, sum ein útbúgvin