gjøgnumganga so nógv. Var tú spurd Mamma, er tað ikki keðiligt, at vera so sjúk? Var svarið altíð tað sama Nei, eg fái ikki meira á mínar herðar enn eg kann bera Fyri teg vóru vit børn og ommubørn alt, tú var tann [...] tað ikki vera í lagi? Ella hvat heldur tú? Tá eg spurgdi teg um tú ikki var bangin, svaraði tú klárt Nei, hvat er at vera bangin fyri? Ein ting tú elskaði nú seinasta hálva árið var at eg sang fyri tær. Tann
fella eygu míni á eitt slitið ark, sum hongur á vegginum, á tí stendur skrivað “Stúrið ongum fyri, nei latið í øllum tað, sum tit ynskja, koma fram fyri Guð í ákallan og bøn við tøkk!” Fil. 4,6. Hetta saman
mínum huga, tó at tú nú ert farin úr míni eygsjón. Finnur er farin og kemur ikki aftur til okkara, nei, vit fara til hansara. "Tá sól er sett her, eg aftur síggi øll tey sum fóru heim undan mær, og í tí
internetinum ferðaðist hann onkuntíð við hjálp frá pápa sínum. Livdi hann so til fánýtis her hjá okkum? Nei, hann var ein lítil eingil, sum mamma hansara altíð kallaði hann, sendur av himli at verða okkum til
mín og segði, Poula, kom, vit fara heim, eg sigi nei mamma, vit mugu vera her, eg fari so upp, spyrji um vit skulu fara at ganga ein túr, men tú sigir nei, eg vil heim, vit standa so í vindeyganum og hyggja
Eg segði við hann, "í kvøld ert tú trongur", men Piddi sum altíð, við sínum positiva sinni segði, "nei tað hevur onkuntíð verið verri". Morgunin eftir var tað ikki Piddi, sum ringdi at bjóða til kaffi,
Tórsbyrgi. Tær dámdi ikki at sita hendur í favn. Tann, ið spurdi teg um hjálp, mundi ikki fáa eitt nei. Babba, tú elskaði eisini at gera teg til gjøldur millum okkum, tíni børn. Tú elskaði at vit flentu
ikki so langari tíð síðani, um hon nakrantíð kendi seg einsamalla. Svarið var eitt hart og týðiligt NEI, hon kendi seg ongantíð einsamalla. Hon hvíldi í síni andaligu sannføring. Sólrun var eitt skilafólk
morgunin spyr hon húsfólkið, um tey hava hoyrt nakað. Nei, tað høvdu tey ikki. Hon spurdi, um tey áttu nakra kettu, sum kann hava verið orsøkin. Nei, hetta var so heldur ikki frágreiðingin.Hvussu var og [...] ikki bert skuldi skriva pápin heldur enn fosturpápin, so slapst undan at nakar fór at hugsa um tað. Nei, helt Svenning, at tað skuldi standa, sum hon hevði sagt tað. Gamla hevði neyvan góðkent nakað annað
Amen. Johan Sangur: (Orð: Kirt Franklin, Týtt: Z. Zachariassen) Tú skalt ikki stúra og ikki óttast, nei! Vón er fyri framman, Gud kennir tína leið! Tú eigur vinin Jesus, hvørt tár hann turka kann. Og ert
