førinum útyvir prísin á toski. Hildu aftur við toskinum ? Longu í fjør heyst sóu vit, hvønn veg tað bar. Sølan av saltaðum toski gjørdist trekari, og í november og desember hildu vit okkum aftur í at keypa

lýsir tey soleiðis: Blómurnar vóru umleið seks føtur til hæddar, teir mjávaksnu stelkarnir, sum hvør bar tólv bløð, mintu um glasstengur. Bløðini, ið mintu um pálmabløð, høvdu fyrr verið glær, men vóru nú

førinum útyvir prísin á toski. Hildu aftur við toskinum - Longu í fjør heyst sóu vit, hvønn veg tað bar. Sølan av saltaðum toski gjørdist trekari, og í november og desember hildu vit okkum aftur í at keypa

málmøguleikar. Ikki fyrr enn ungi Jákup Joensen heilt fram móti dystarenda hevði sníkt seg framvið, bar til, og við bert heilt fáum minuttum eftir, tóktist sigurin nú vísur. EB/Streymur hevði neyvan ætlað

sleppa. Klokkan 11.13 føroyska tíð kom greinin so inn á T-post skipanina á Christiansborg. Men tað bar ikki til at lata fílin upp, og skrivari mín ringdi tí til blaðmannin, og bað hann senda hana umaftur

var javnaðarmaður og eina tíð var hann blaðstjóri á blaði okkara Sosialinum. Navn hansara og pennur bar blaðnum virðing millum manna. Flokkur okkara kennir missin av hesum andsmenni sum nívandi sakn, tí

teirra ikki longur eru á lívi, so minnast vit tey tó framvegis við takksemi. Men tað var eitt navn,s um bar av øllum øðprum, og sum tey vístu okkum á og lærdu okkum at seta hægri enn øll onnur, og tað var navnið

røð kendir sum prosaskald, men hava teir allir roynt hesa listagrein. Tá ið triðja ættarliðið kom, bar til. Teir tríggir H. M. Ejdesgaard, Heðin Brú og Martin Joensen roynast allir betur enn sínir unda [...] var á lívi og virkaði, var als ikki lagað høvundunum, at skriva so nógv, sum teir fegin vildu, tað bar snøgt sagt ikki til, teir høvdu ikki ráð til tað og als ikki høvi. Bókmentaliga støðan var út av lagi

um í heiminum. Kanska hevði tað verið betri at ment Fróðskaparsetrið í nóg stóran mun til, at tað bar til at lata føroysk lesandi fáa ókeypis pláss á lærustovnum aðrastaðni í heiminum afturfyri at lesandi

kvæðafróður sum hann var. Í orðaleiki vann hann sær ofta áhugaðan áhoyraraskarða, livandi og lætt bar hann fram sínar hugleiðingar, framsøgmaður og upplesari var hann góður. Seinast, eg hevði ta eydnu