tátu, sum teir kunnu verja seg við fyri veljarunum í Vágum, hóast eg ivist í, um vágafólk bíta á agnið. Men samstundis hevur hin parturin í samgonguni fingið trygd fyri, at púra onki hendir, og at farið
hava optimala marknaðaratgongd. Teir vilja ivaleyst royna at býta seg til slíka við góðum vinnuligum agnið til ES. Ísland somuleiðis er eisini við at hugsað seg um og vil eisini innan fá ár síggja í eyguni
vera um, at tað er nógv til av fiski, men lítið í part til hvønn av náttúrligari føði, soleiðis at agnið á húkinum gerst meira freistandi. Ikki so galið at síggja, at dagbøkurnar kundu nýtast til at lýsa
Útróðurin var soleiðis, at allir bátarnir royndu við snøri í senn og allir royndu við línu í senn. Agnið var serliga gágga, og eitt sindur av sild viðhvørt, um hon fekst. Vit kundu fáa nokk so væl av gággu [...] tá ið besti streymur var. Hesar vóru javnar til støddar, men gággur úr Funningsfirði vóru besta agnið. Her vóru gággurnar so ójavnar til støddar, at tær størstu máttu skerast sundur, meðan gággurnar yvir
Dunnett, lordi í økinum. Í stuttum práti við Sosialin vísti Sofus Poulsen á, at Ísland er besta “agnið”, sum hann tók til, hjá Norrønu vestanfyri. Landið er víðakent fyri síni sermerki, ikki minst heitu
fekk ein marmennil á snørið, sigur okkum, at marmennlar eru á havsins botni. Teir arga okkum, krøkja agnið av, tá ið vit liggja á miði. Bóndin tók sín marmennil heim til húsanna og hevði hann hjá sær. Hvønn
skitið enn reint vatn Tá ið vit fóru at royna við línu, bleiv ein tunna sett til at koyra tað avegnda agnið í. So koyrdi bóndin sjálvur salt i. Hann brúkti tað at geva seyðinum um veturin. Tá var seyðurin inni
EITT FERÐAESSAY »Hýkur dimmið um hellulandið. Kámast agnið, her eg standi«. Chr. Matras »Kanska heimspekin vísir okkum besta av øllum, hvussu løgið menniskja er. At filosofera, er vera byrjaður av nyggjum
út, og svínoyingar vóru millum teirra, sum bygdu sær íshús, sum tað varð kallað. Har goymdu teir agnið, og so avreiddu teir inni í Sundi, sum teir siga. Eitt skifti varð fiskurin seldur til S. P. Petersen
Nú var eg sætti maður, og fongurin var aftur 36 sentnarar tann dagin. Vit royndu við snøri og agnið var kúðingur. Vanliga vóru tveir á hvørja ferð, og hetta vóru rættiligir toskar, so tað rúgvaði skjótt
