mistu teg. Dagurin hjá okkum byrjaði sum vanligt, men tín var longu liðugur. Tú hevði alt lívið framman fyri tær, og visti hvat tú skuldi brúka tað til. Tú gekk í handilsskúla og hevði eitt ár eftir. Eisini
avrikaði nógv, tí tú livdi í lívssamfelagið við Hann, sum hevur alt valdið í himni og á jørð. Fyri framman ljósið lýsir bjart handan tær miklu lívsins bylgjur. Eg líti á, at tú meg sært. Trygt mær heim til
henda, tá alt sær ljóst út. Sofus og Sanna vóru eitt lívs glatt par, sum sá heimin so opna n fyri framman saman við sínum. Eg fari ongantíð at gloyma teg, tí sum eg havi nevnt, so var tú so lívsglaður, og
borin til títt síðsta hvíldarstað her á jørð. Tað er so tómt, at koma til Hvalbiar nú, tú ikki situr framman fyri vindeyganum, og hyggur útyvir bygdina, har ið tú hevði tín fasta sess. Goymd vera minnini um
(Orð: Kirt Franklin, Týtt: Z. Zachariassen) Tú skalt ikki stúra og ikki óttast, nei! Vón er fyri framman, Gud kennir tína leið! Tú eigur vinin Jesus, hvørt tár hann turka kann. Og ert tú hjartabrotin, tá
var hann mest av øllum eitt ómetaliga inniligt, fínt og kensluligt menniskja. Hann var alla tíðina framman fyri sína tíð, og hetta gjørdi, at tað var ikki so lætt at vera John. Vit onnur megnaðu ikki at fylgja
printa, og klipt so hann kundi leggja hesur ymiskir skattar út. Vit vita, at hann sat við sínum koppi framman fyri telduna. Tá var hann tann Herluf honum dámdi at verða. Mamma hevur ofta sagt “Eg eigi tríggjar
slitin, alt ov tíðliga. Henning var bert 57 ára gamal, og hevði lívsmót og stórar ætlanir fyri framman. Tann 25. juli í fjør høvdu hann og Sólvá silvurbrúdleyp, og dagurin var hildin saman við familjuni [...] Dagarnir tykjast myrkir og daprir, men sjálvt um vit hava trupult við at síggja nakað ljós fyri framman, og vit hava trupult við at skilja, at tað er ein meining við øllum hesum, so vita vit innast inni
havin í Eysturbýnum, har hann búði, boð um. Hann legði stóra orku í at fríðka tann grøna blettin framman fyri húsini. Allar tulipanirnar, sum settar vórðu niður í vetur, standa so nýsprettar og vakrar og
báðir vóru vit so hepnir at sleppa inn á Garð at búgva. Tað varð gott uppá fleiri mátar. Har búðu framman undan nakrir føroyingar, sum kundu leggja okkum lag á. Men Hans Jákup var komin at búgva niðast,
