– Fyri okkum ræður um, at vit vísa, at dysturin týskvøldið, tá vit mistu finalussessin, ikki vísti okkum, soleiðis sum vit eiga at spæla. Nú skulu vit inn á vøllin at vísa, hvat vit veruliga eru verdir
glaðu borðtennisfólkini vórðu tveitt á dyr. – Vit stóðu so aftur við trupulleikanum at leiga okkum inn í lítlar hallir, sum vit hava gjørt líka síðani tá og framvegis gera tann dag í dag. Tíbetur
í lort, og tey hoyra onki uttan greatest hits. So byrjar mann at spyrja hví. Hví hendi hetta fyri okkum? Hví beint nú? Vit hava testað tað, gestirnir í køkinum sita og bíða, og tað ringasta av øllum:
og legði seg sum tjúkkur mjørki og køvdi alla gleði og alla vón. Tí okkara sterki og trúfasti klettur, so brádliga var tikin frá okkum. Sagt verður, at orð eru fátøk, men í hesum førum strekkja orð [...] ófatiligt. Nakað so ræðuligt sum hesa ferðsluvanlukkuna, ið so brádliga gjørdi enda á lívi tínum. Okkara uggi er, at hóast vanlukkan var meiningsleys, livdi tú ikki eitt meiningsleyst lív. Og fjøldin
rættin at vera vard frá slíkum órætti. Gud stendur slíkari diskriminering ímóti og krevur av okkum, at elska og virða øll menniskju treytaleyst. Hinvegin, um atfinningarnar frá samkyndum um hesar
altíð var til reiðar at veita eina hjálpandi hond, og hann hevur tryggjað sær sess í bókmentasøgu okkara, tí at hann tók stig til at stovnseta Føroya Amts Bókasavn í 1828, har hann eisini var bókavørður
fingið íblástur av ártúsundar sivilisatión. Hesi orð ríkaðu málið og gjørdust sum fráleið ein partur av okkum sjálvum, okkara mentan og samleika. Hetta sá Rikard Long, sáli, men ikki okkara blindu puristar
– Nú fokusera vit bara upp á næsta dystin, men vit kunnu ikki siga annað, enn at tað nú er upp til okkum sjálvar at gera av, um vit skulu vinna FM eina ferð aftrat, sigur Malena Josephsen, liðformaður
greitt, at hesin spurningurin er nógv størri enn Klaksvíkar Sjúkrahús, tí hetta er ein spurningur um okkara felags heilsuverk, har Klaksvíkar Sjúkrahús er ein partur. Tí ger hann somuleiðis greitt, at eisini
bangin fyri, at um fólkið ikki tók undir við landsstýrinum, so fór fólkaatkvøðan at binda okkum føst í ríkisfelagsskapin. Úrslitið av hesari fólkaatkøvðuni – um landsstýrið velur at lurta eftir
