Men sorgin fór ikki framvið okkara dyr. Tvørturímóti rakti hon meint, og legði seg sum tjúkkur mjørki og køvdi alla gleði og alla vón. Tí okkara sterki og trúfasti klettur, so brádliga var tikin frá okkum.
Sagt verður, at orð eru fátøk, men í hesum førum strekkja orð als ikki til, tí hvussu kann mann seta orð á nakað so ófatiligt. Nakað so ræðuligt sum hesa ferðsluvanlukkuna, ið so brádliga gjørdi enda á lívi tínum. Okkara uggi er, at hóast vanlukkan var meiningsleys, livdi tú ikki eitt meiningsleyst lív. Og fjøldin, sum segði tær farvæl, er eitt tekin um, at tú rakk út um teg sjálvan, og nam við fleiri menniskju á tíni leið.
Eg heldur ber til at finna orð, ið kunnu lýsa tann persónin, tú vart. Vilja helst skriva ert, tí tað er so trupult at tosa um teg í tátíð. Enn fyllir tín nærvera rúm okkara. Vit sita og hyggja at myndum, og hava so ómetaliga ringt við at skilja, at vit ongantíð aftur skulu síggja títt fitta smíl. Ongantíð aftur skulu hoyra klavertónarnar úr gongini, tá tú kemur at vitja. Tí við klavertónunum boðaði tú okkum frá, at Villii-gubbi var komin á gátt.
Tú vart gubbi at báðum synum okkara og ein av teimum heilt góðu. Dreingirnir skilja heldur ikki, at tú ongantíð kemur aftur. Tann lítli spyr, hví tað júst skuldi vera tú, sum doyði, tú vart jú so fittur. Tann eldri skrivaði tær bræv. Hann skrivaði m.a. Vit sakna teg øll, og tað gera øll, sum tú kendi, tað eri eg 100% sikkur í. Tað eru vit eisini.
Tú vart altíð áhugaverdur at práta við, og tín vitan fevndi um alt frá politikki til bollauppskriftir. Sótu vit lið um lið, vendi tú tær frá einum okkara og prátaði um politik, og síðani til hin at tosa um bollar. Tað var ein eginleiki, sum tú hevði. At práta um alt. Við øll.
Hjálpsamur vart tú eisini. Hóast tú hevði úr at gera, tókst tú tær stundir at hjálpa. Um tað var at ansa børnum ella at hjálpa við at flyta, kundu vit heita á teg. Dreingirnir vóru bilsnir, tá teir sóu sterka gubban fara av stað við klaverinum – næstan púra einsamallur. Ein styrki, sum gjørdi, at tú uttan at venja frammanundan, megnaði at renna marathon.
Tú vildi altíð slætta sjógv, vildi ikki hava ósemjur, allarhelst nakað, sum tú tók til tín úr Bíbliuni, sum tú vart so góður við, og sum eisini fylgdi tær í bilinum, tá vanlukkan hendi.
Trúfastur vart tú eisini sum fáur. Tú møtti trúgvur til allar føðingardagarnar hjá familjuni og savnaði tína og Súsansa familju heima hjá tykkum. Jólini plagdu vit at halda heima hjá tykkum, og tey vóru nakað heilt serligt. Tú stákaðist við gás og dunnu og gjørdi sós til stóru gullmedaljuna.
Saknurin hjá okkum er og verður stórur. Men størri er saknurin hjá Súsan og Andriasi, systkjum og mammu tíni Grimhild, sum tú vart so ómetaliga góður við, og sum tú altíð vitjaði. Onkur klókur segði einaferð, at vildi mann vita, hvussu góður ein maður fór at vera við konu sína, skuldi mann hyggja at sambandinum millum son og mammu. Øll, sum kendu tykkum, sóu, hvussu góður tú vart við Súsan. Nakað, sum tú vísti øllum ferðalagnum á Bermuda, tá tú við stórum stavum, skrivaði navnið á henni í sandin á Bermuda, stutt áðrenn tit fóru til Føroyar aftur. Vit kunnu ikki lata vera við at hugsa um, um hetta mundi vera tín seinasta heilsan.
Og Andrias, hatta fitta skinnið, sum skal út í gerandisdagin uttan teg við sína lið. Men tað skal nokk ganga, onkursvegna, tí tú hevur lagt so ómetaliga nógv gott í hann, sum hann kann taka við sær víðari út í lívið.
Við takk fyri tey ár, vit sluppu at kenna teg og hava teg millum okkara, fara vit við hesum fáu orðum at lýsa frið yvir minninum um teg, góði Vilhjálmur. Hvíl í friði.
Finnur og Gitte Klein
