ivi er um, at samanrenningin av fólki frá hesum báðum endunum í nationala skalanum – úr sterkastu tjóð heimsins og úr einum av teim minstu – ikki bert gevur eitt íkast til rúmliga koordinering av vitan
hildið rundan føðingardag 60 ár. Hendan lóg hevur verið ramman um eitt land og eina menning av okkara tjóð, sum fáur hevði droymt um. Væl hevur ikki alt verið ein dansur á rósum – ella júst ein dansur á rósum
ein spurningur um lív og deyð fyri eina og hvørja fiskiveiðitjóð, uttan mun til hvar á klótuni henda tjóð búleikast. Vit eiga við hesum eisini at minnast til tað stóra arbeiði, sum John Smith, sáli legði
hevur verið tað í mong ár og fer at vera tað enn meiri í komandi árum. Norra er eisini ein sera rík tjóð í dag og Rusland er í ferð við at styrkja munandi um valdið, sum beinleiðis fylgja av olju- og ga
aftan fyri ein mentanarpolitikk. Teir hava brúkt hann í sínum egna hugtaki um eina serliga føroyska tjóð, hava brúkt mentanina (sum teir ikki vilja stuðla) sum skálkaskjól fyri eina tjóðarbygging, sum er
Nevnast kann í hesum viðfangi, at Belgia hýsir eina ørgrynnu av tónleikafestivalum, er triðfremsta tjóð í Evropa hesum viðvíkjandi. Tískil er upplagt, at føroyski tónleikaumhvørvið ger sær dælt av hesum
Tíðin ber sár eftir skrivandi mentan Meta seg sjálvar so sera hentar. Oyðsla burt álit frá spyrjandi tjóð Hvaðani fáa vit ráðini góð. Kosnir menn fylgja bundnari rás, Uttan at vita tað læstir í lás. Hollar
til heim, dagstovnar, skúla og politisku skipanina. Bera vit okkum rætt at sum kristin og siðmentað tjóð, so fara vit at megna hetta. Vit mugu ikki enda við at gera somu mistøk sum eitt nú donsku stjórn
og íslendingar vitjað henda vegin, fest búgv her og ríkað okkara samfelag. Hevur nøkur norðurlendsk tjóð natúrligan rætt til at hava atgongd til eitt Norðurlandahús, so er tað okkara. Óført, um vit kunnu
Føroyingar eru norðurlendsk tjóð og norðurlendski samleikin millum føroyingar er sterkur. Hóast vit av formligum orsøkum enn ikki hava fullan limaskap í norðurlendska politiska samstarvinum, so taka vit
