Ougaard, varafúti. Sum tað sæst í aðrari grein í blaðnum, hevur Almanna-og heilsumálaráðið biðið fútan ansa eftir, at tubbakslógin verður hildin. Tað, sum ráðið serliga hugsar um, er ásetingin um, at tubbak

eitt nú barnaansingarstovnum brúka tíðina at kýta seg at skjalprógva sítt arbeiði, meðan ongin er at ansa børnunum. Fyri tað næsta mugu vit tryggja okkum at starvsfólkini hava fakligan førleika at átaka sær [...] pedagogiska yrki rættiliga diffust. Og tað er heldur ikki óvanligt at hoyra fólk siga, at eitt nú tað at ansa børnum, dugir ein og hvør. Virðingin fyri fakinum er við øðrum orðum ofta heldur ivasom, ásannar Mogens

øllum menniskjum. Ansa dugdi at vera á lívi. Hon var altíð til dystin fús, óansæð í hvørjum høpi. Hon dugdi at grína við teimum glaðu og verða hjálp fyri tey sum høvdu tað tyngri. Ansa var eitt lívsstykki [...] selskapi. Ansa var altíð klár at hjálpa, at hugna um, gera okkurt gott at eta, og vælgjørd uppá allar mátar. Hon var so ruddilig og heimlig, at ongin kundi mátast við hennara dygdir á húsliga økinum. Ansa gjørdi [...] gera ting saman, sum tey ikki fingu tíð til. Tá skal alt tað gerast, sum hevur ligið á láni. Lenni og Ansa fingu tó ikki henda møguleikan saman, men hava hóast alt fingið nógv góð ár saman. Tey blivu gift

útheimurin - Tað er vandi fyri, at vit detta niður ímillum tveir stólar. Tað má ikki henda og tí mugu vit ansa eftir, hvat vit gera. Johan Dahl er løgtingsmaður fyri Sambandsflokkin og formaður í uttanlandsnevndini

syrgja fyri, at allir okkara borgarar í Kunoyar kommunu, verða viðgjørdir eins, og vit mugu samstundis ansa eftir, at okkara øvundsjúka ikki tekur ræði, og yvirhálar okkara vit og skil í skeivari síðu. Viðmerking

livandi føroyskar standmyndir, hóast ulpan í sínum uppruna kom úr Íslandi. Tað er tað, sum vit eiga at ansa eftir, tá ið tann stóri heimurin kemur til okkara. Vit eiga at taka væl ímóti honum og ikki geva honum

barnsbeini av og til tey fara í skúla, og eftir skúlatíð standa ansingarfólk klár at taka sær av at ansa smærru børnunum, tað ið eftir er av degnum, til foreldrini koma heim úr arbeiði. Flestu skúlar eru

heima, so her kann ikki alt vera galið. Vit mugu ansa eftir, at vit nú ikki púrasta fella í fátt, tí vit fáa at vita, at vit einki duga til. Tað ræður um at ansa væl eftir sjálvsmyndini! Tað ræður um at styrkja [...] trýsta á flestu økjum. So spurningurin er um ikki vit gera ilt verri við at bíða. Vit skulu eisini ansa eftir, at vit ikki gera okkum verri enn vit eru. Vit eru góð til sera nógv ting. Tey ungu klára seg

hyggja ella tosa, so segði hon sum altíð áðrenn eg fór: »Rætt mær pungin, so skal tú fáa eitt oyra, og ansa eftir bilunum, nú tú fert út á vegin, og túsund takk fyri besøkið«. Tað vóru hennara føstu og síðstu

neyðardýr, sum ikki kemur at tulka teirra kosmisku fatan av tilverunar listaligu avbjóðingum. Vit mugu ansa eftir, at listaliga Skeiva Tornið í Pisa ikki fer av knóranum og smildrar alt kring seg, men seta