tilkemur teimum. ? At Suðuroyggin liggur, har hon liggur, eigur ikki at vera ein bági hjá okkum, sum búgva í oynni. ? Tað gjørdu vit landsstýrinum greitt. Vit løgdu dent á, at tað einasta, vit vilja, tað er
einastu, ið kunnu stýra hesum ríkidømi, so tað kemur til allar endar av landinum, eisini til tey sum búgva í útjaðaranum. Tí vil eg heita á allar suðuroyingar, standi saman, arbeiði fram móti loysing frá restini
dýran dóm. Og í heilatikið at reka eitt so lítið oyggjarsamfelag kostar nógv meira enn tey fólk har búgva orka at gjalda, um tað skal eitast eitt vælferðarsamfelag. At føra tað fram, at blokkurin er ein náðigáva
leitaði út í heim. Hon metir, at enn sum áður, fyllir VB nógv í heimbygdini og hjá teimum, ið har búgva. - Onkutíð er tað, sum eg ikki havi verið burturi, tá eg aftur vitji heima. Ikki nógv er broytt, sigur
útbúgving. Tað er á hesum øki, at okkurt má verða gjørt, um fólk framhaldandi skal hava møguleika at búgva í oynni. Um úrtslitið av fólkaatkvøðuni í mai,verður eitt ja, so verður eingin sum helst møguleiki
um úti í heimi!« Rúni, sum vit hittu um meylin í Sveits, hevur samband við føroyingar, sum eisni búgva har í landinum. Annars er tað bara telefonin og meylurin, ið er sambandið, sigur Rúni. »Men ongastaðni
fyri samfelags viðurskiftum gjørdu seg galdandi á so mangan hátt. Hann fór skjótt undir lesna, at búgva seg til verka, og tað var medisin, hann valdi. Hóast krígstíð var, so steðgaði tað honum ikki, hann
livilíkindini og virkismøguleikarnir framhaldandi gera hetta landið til eitt tað besta í heiminum at búgva í. Tí siga vit kortanei til landsstýrisuppskotið.
studningsbarónar ella tóku ímóti hundraðtúsundtals skattafríum krónum fyri at verða valdir í suðri og búgva í Havn. Alt í alt hevur hetta verið hampafólk og góðir samfelagsborgarar. Johan speirekur eisini
og tey, sum í grøvini liggja, skulu reisast upp til lív. Opinberingin 21:3-5 sigur, at Gud skal búgva hjá menniskjum, og deyðin skal ikki vera longur. Eg vísti honum eisini tað sum stendur í Esajas 26:19: [...] skulu livna upp aftur, lík míni skulu rísa upp. Vaknið og hevjið fagnaðarsong, tit, sum í dustinum búgva! Tí døgg Tín, og jørðin gevur deydningar aftur til lívs.« At enda gav Hans David meg hond sína og
