juni 1945 - . Tey búðu í Tróndargøtu, tá vit skúlavinkonurnar, gingu til hvørja aðra í bindiklubb í mong ár og hittast enn sam­an, hóast vit nú eru fáar eftir. Vit minnast, hvussu stuttligt tað var at koma [...] Jóhan í Hoyvík, hevði havt við heim, tá skipið Hoyvík hevði verið í Onglandi og selt fisk. Í 2002 vóru vit, bindi­klubba­konurnar, ein túr í Noregi og vitjaðu Sannu. Vit vóru 10 í tali. Har komu nógv­ar góðar [...] børn. Hon sat einkja í mong ár. Eisini hjá henni høvdu vit mangar góðar løtur í bindi­klubbanum. Í 2000 fóru vit ein túr til Sveits at vitja Jonnu. Vit vóru 8 sum fóru av­stað. Hetta var eisini ein ógvuliga

síggja nakað ljós fyri framman. Men vit síggja tó, at lívið heldur fram og vit mugu luttaka í tí, tí vit vita, at tað hevði tú ynskt fyri okkum. Nú tá vit fingu tey syrgiligu boðini, at tú vart farin frá [...] av okkum, so gjørdust vit beinanvegin róligar, tá tú vart hjá. Tú vart so góð við okkum og vit við teg. Og tí er tað so ringt at missa teg. Men minnini eiga vit góð, og tey vilja vit goyma í hjørtum okkara [...] meiningsleyst, at vit hvønn dag bara rokna við, at tú við tínum blíða lyndi trínir innum dyrnar. Vit leingjast so nógv eftir tær ? tað er eins og okkara lív er uppsteðgað, og vit hava torført við at síggja

kvinnu. Eg eri ótrúliga takksom fyri, alt okkum untist at hava saman. Hon gav mær so nógv, og vóni eg at tá eg havi hug at fella í fátt, at eg tá kann minnast og læra av øllum tí ríkidømi, hon gav víðari [...] so løgið, havandi í huga at hon var so gomul, men satt at siga hugsaði eg næstan ikki um aldur, tá ið vit sóust, tí hon var so livandi. Var so forvitin, spurdi eftir børnum mínum, og hvat eg tókst við og [...] g. Tann dagin eg stóð brúður, misti hon mannin, sum gekk burtur á sjónum, og tung vóru míni fet, tá vit á veg úr kirkjuni í Samkomuhúsið steðgaðu á heima hjá Onnu. Og seint fari eg at gloyma løtuna inni

hendur við bøn. Abbi tú ert ein maður ið vit koma at minnast við virðing og kærleika, tú legði nógv gott eftir tær og tað skal tú hava stóra tøkk fyri. Friður veri við minninum um okkara kæra abba og langabba [...] og givið tær góða tíð til, altíð klárur við klemm og muss tá tú sá okkum. Nú tú ert farin, renna barnaárini fram fyri okkum, alt tað góða vit høvdu saman við tær, alt tað góða tú lærdi okkum. Ommu var

abbi. Av foldum skulu vit øll ein dag og nú kom tíðin hjá tær at fara heim til Harran, sum tú ynskti og gleddi teg til nú til síðst. Deyðin er undarligur og tað er nakað, sum vit mugu góðtaka, hóast sorgin [...] eg eri glað fyri, at eg var hjá tær kvøldið fyri, tú fór. Vit møtast aftur ein dag í himlinum. Eg havi bert góð minni um teg og fari altíð at hava tey trygg í hjarta mínum. Av og á um kvøldarnar dámdi mær [...] og so fingu vit eitt prát aftan á við einum drekkamunni. Tú var trúfastur at ganga í Harrans hús, inn til tú gjørdist sjúkur og ikki var førur fyri at ganga longur. Men tað gleðir meg, at vit fingu eina

1972 settu vit okkum niður her Norðuri í Gerði. Tá vóru Oluffa og Kjartan og Zacharia og Erik longu komin niðan higar at búgva. Ikki gloyma vit húgvuna, sum Astrid bant til Theodor Erling, tá ið hann var [...] eru tey øll farin undir grønutorvu. Friður veri við teimum. Bæði Erik og Zacharia hava verið íðin í sínum verki, og liggur teirra partur ikki eftir, og væl hava tey stuðlað hvørt øðrum. Nú ein bági gav seg [...] Alt var ein glóð afturat tí nýggja lívinum, har tú skuldi liva saman sum maður og kona. Væl vóru vit móttikin av grannalagnum og dagin, har spónurin var settur í útúrgravingina, bjóðaði Zacharia inn til

sum hann seinni vitjaði og hevði samband við alt lívið. Tá hann var 16 ára gamal flutti hann heim og kom at búgva á Eirargarði 16A.     Tað má hava verið strævið hjá honum, sum var so gløggur, ikki sjálvur [...] meining og innihald í lívinum. Tey starvsfólkini, sum gjøgnum árini hava lagt sína sál í arbeiðið við at hjálpa og passa Trúgva hava ein stóran part av æruni av, at hann fekk eitt so innihaldsríkt lív [...] eitt merkisvert menniskja, sum bar sína lagnu við fyrimyndarligum tolni. Vit, sum kendu hann, høvdu stóra virðing fyri honum, og vit fara altíð at sakna hansara blíða sinnalag, hansara humoristiska sans og

stór gleði. Vit standa spyrjandi hví tú skuldi fáa so stutta tíð saman við teimum, men vit fáa ikki nakað svar, tí vit kenna bara í brotum, men tá vit øll koma heim kenna vit til fulnar. Tá tú bleiv sjúk [...] siga tað stóra, vit vóru bara saman, tað nýttust ikki tey stóru orð til at forklára, hvat vit hugsaðu um, tí vit vóru so líka og skiltu so væl hvørja aðra, at orð vóru als ikki neyðug. Tá okkurt var, sum [...] inni hjá tær, men tá plagdi tú at siga: »Eg hevði ynskt at hava eitt sindur av tær, tí tað er so deiliga avslappandi at koma inn til tín.« Vit plagdu at skemtast, at kanska skuldu vit biðið fyri hvørji

at hann nervaði. Tá ið næsta fríkorterið kom, var alt gloymt. Á einum sinni segði hann, tá ið orðadrátturin var hvassur: Eg havi rópt fragari manni niður enn teg! Aftan á høvdu vit manga skemtiliga løtu [...] um. At vit taka feil, kann verða meint, men roynt varð at lyfta og lætta, so gongd-in kundi halda fram. At tú sjálvur verður funnin ov lættur, er skriftamál, sum skaldskapurin kann taka sær av, tá ið tú [...] løtu burtur úr hesum, og enn tann dag í dag verður tikið til hesi orð, tá ið onkur er eitt sindur harðligur. Vit sótu eitt skeið saman í sóknarstýrinum og vóru løturnar her bæði álvarsligar og skemtiligar

at hann nervaði. Tá ið næsta fríkorterið kom, var alt gloymt. Á einum sinni segði hann, tá ið orðadrátturin var hvassur: Eg havi rópt fragari manni niður enn teg! Aftan á høvdu vit manga skemtiliga løtu [...] um. At vit taka feil, kann verða meint, men roynt varð at lyfta og lætta, so gongd-in kundi halda fram. At tú sjálvur verður funnin ov lættur, er skriftamál, sum skaldskapurin kann taka sær av, tá ið tú [...] løtu burtur úr hesum, og enn tann dag í dag verður tikið til hesi orð, tá ið onkur er eitt sindur harðligur. Vit sótu eitt skeið saman í sóknarstýrinum og vóru løturnar her bæði álvarsligar og skemtiligar