av góðum grundum einki um tað, fyrr enn aftan á kappingina í Oslo, sigur hon. – Nú fyrireika vit okkum til Oslo og seta alt inn sum vit kunnu saman við øðrum góðum kreftum. Og koma vit víðari, so taka
har teir sóu mest bulmiklir út. Málingin, teir nýttu, var m.a. tað svarta úr koli, tað reyða úr okker og tað hvíta av flintsteinum. Hetta varð bæði teknað, smurt uppá við hondunum og eisini blást uppá
at skula raka sær alla tíðina, tí hárini koma alla tíðina aftur. Heldur skuldu tey brúkt tíðina til okk¬urt fornuftigari, sum til dømis at lisið eina bók. Hvussu við tær sjálvari? – Eg vil ikki hava ein
í tíðindunum, at fólk verða send í fimleikarhallir, so er tað vegna ólukkur av ymiskum slag. Hjá okkum er talan um avleiðingar av fíggjarligu raðfestingunum. Og tá fólkaflokspolitikkur og sosial
Charlotte Petersen. – Uttan teirra hjálp hevði einki borið til. Tey útvaldu øki og fátækar familjur til okkara, tí tað vildu myndugleikarnir vita. Tey veruliga ruddaðu slóð fyri okkum. ----- Sólstrálan Mihela
skilji ikki at vit bæði, sum kallað okkum trúgvandi, kunnu verða so ósamd um hvørji rættindi næsti okkara hevur. Men aftur til tað tú skrivaði – tú bólkar samkynd undir eitt og dregur tey niður í díkið
sera lítil, og hetta undrar í fyrstani, serliga nú Sigmundur Brestisson stendur framman fyri okkara Vesturkirkju við útbreiddum ørmun sum ein annar DiCaprio í stevninum á Titanic. Men sum frálíður
gløs o.t. uttan at vera tað, vit nevna ítróttamann í vanligum týdningi. Páll Lervig er ikki ein av okkara svimjarum, rennarum, súkklarum ella bóltleikarum, og hóast hann er dyggur LÍF- stuðul og hevur
Soleiðis fullu orðini á Vágaportalinum: »Siti í sama viðfangi og hugsi um okkara løgmann og fíggjarmálaráðharra, ið, sambært søgum, ið ganga manna millum, skylda føroyska samfelagnum ikki
at líkarætturin, hann verður køvdur. Tann rættur, sum Føroya Javnaðarflokkur longu í 1959 tryggjaði okk-ara eldri og sum hevur verið til gleði og tryggleika fyri okkara eldru, hesin tryggleiki hongur í einum
