Tá eg setti meg niður at skriva nøkur minningarorð um mín góða vin Brynjolv Nicolajsen, so fara tankar mínir at sveima, og eg spyrji meg sjálvan, hvar tíðin er farin. Brynjolv var sonur Gunnhild og
úr New Zealandi til matna, kom vend í. Nú steig umboðið fyri Havstovuna fram á pallin – og helt minningarorð um føroyska toskin, ið eftir øllum at døma ikki verður millum okkara longur. Landsins sakkøni
nærkast føðingardegnum hjá Hendrik - 11. septembur - bíðst mær eitt høvi at skriva hesi tørføru minningarorð. Eg havi mangan hugsað, hví Hendrik skuldi fáa so harða lagnu. Fyrst teir stóru trupulleikarnir
millum manna, bar tann stóri skarin ,sum fylgdi honum út á Leiribø, boð um. Vit vilja enda hesi minningarorð um Óla Berg við yrkingini ”Lívið” hjá Pól F. Joensen Lívið er eins og eitt kertuljós, ið brennur
einum samspæli, sum í senn er gagnligt og neyðugt til endurnýggingar. Eg fari at enda hesi fáu minningarorð um Úlf Hjörvar við eini týðing av einari lítlari perlu, sum kom fram fyri meg, nú eg frætti, at
Góða Birita Tað er so ógvuliga svárt at seta seg niður at skriva minningarorð um teg, tú, sum eigur at vera ímillum okkum. Hevði tú verið á lívi í dag, so hevði dagurin í dag 22. septembur verið tín f
hetta hevur verið ein tung tíð, men minnini hava vit – tað kann eingin taka frá okkum. At skriva minningarorð er sera torført. Tað rennur so nógv fram í huganum á mær. Vit báðir vóru saman við fleiri skipum
tikin frá okkum. Ikki ein dagur fer fram við, uttan man hugsar um hann. Ikki er tað lætt at skriva minningarorð um Høgna. Hann, sum var so ungur og frískur og altíð við upp á alt. Boðini, ið vit fingu um at
Tað fellur mær tungt at skriva minningarorð um mína elskaðu mammu, sum andaðist 3. august 2004. Saknurin er stórur; tú fylti so nógv, og var altíð glað og so góð við okkum. Tú elskaði børn og okkum við
Góði Rósing gubbi. Tað kennist hart og óveruligt, at eg her seti meg niður at skriva minningarorð um teg. Tað er ikki at forstanda, at tú ikki ert millum okkum meir. Tú sum altíð var so lívsglaður og smílandi
