hátalarunum og eitt satt ljóshav upplýsti og prýddi hølið og pallin. - Vit høvdu tilvitað gjørt av at rópa tað eitt trendshow, tí talan var ikki um eina vanliga mótasýning, sum jú er ein sølusýning við nýggjastu

framløguni. Umframt sjónleik verður eisini annað á skránni fyri sjónleikararnar, millum annað tað, tey rópa workshops, open forums og happenings. Londini, sum eru partur av ársins festivali eru Ísland, Noreg

spyr Rógvi út í salin. Svarið er givið uppá forhond. Men so er tað at gyklarin vísir, hví hann kann rópa seg gyklara. Hann tekur nú posan og rukkar hann væl og virðiliga saman, og tveitir hann burtur. Hvar

gott tað sama, tí annars hevði neyvan borið til at fingið orðið á hana. Framvegis nakað pøst av at rópa við lív og sál á Klaksvíkingin helt Jórun fyri, at hetta sanniliga gjørdist ein minniríkur dagur.

Ævisøgan sum er skrivað langt áðrenn sálirnar verða ryktar upp við rót, standa sum minnisúlur og rópa inn yvir fólkamongd, at nú má speglið vakna. Spegilin. Berføttur standi á brotnaða speglinum. Tað [...] Men torir ikki, av bangilsi fyri tøgnini aftaná. Ímyndandi kenslur tínar skríggja. Eins og vilja tær rópa til tín, at táið móti degi líður, skal sorgarinnar dapra andlit spegla sær í óttanum. Hann sum av

258 varð hann tikin og illa píndur; m.a. verður sagt frá, at hann varð stoktur á eini rist og skuldi rópa, áðrenn hann andaðist: »Nú er stokt hesumegin. Vendið nú steikini.« Kend er eisini halgisgøna um,

pátrúgv og víðgongdum høgrasjónarmiðum, ið summi her á landi (Guð má vita hvat tey billa sær inn) rópa upp á trúgv. Her er av sonnum ein ormur komin í garð okkara. Hesin ormurin (og hann trilkast í hvørjum) [...] Miðjarðarhavsbotni liggur í heljarskugga. Teir kjaftbreiðu ganga og darta við sínum skriftstøðum, rópa sína skammleysu óvitan út um allar geilar og unna teimum hvørki náði her ella handan, ið ikki vilja

landakortinum, men eisini meginpartin av vesturheiminum. Tá ið Jostein Gaarder sigur, at ísraelsfólk rópa seg sjálvi Guds útvalda fólk, so er hetta ikki so. Veruleikin er tann, at allarflestu av leiðarum

landakortinum, men eisini meginpartin av vesturheiminum. Tá ið Jostein Gaarder sigur, at ísraelsfólk rópa seg sjálvi Guds útvalda fólk, so er hetta ikki so. Veruleikin er tann, at allarflestu av leiðarum

aftur, og alt vísti seg at vera í lagi, løgdu vit leiðina eysturyvir, norður móti Grynnunum, teir rópa. Men longu áðrenn vit komu á Eystnes, varnaðust vit, at nú var aftur galið - og báturin misti ferð