vandamikla og hættisliga fyri fólk, bæði á og kring pallin. Ættin er eisini óheppin, tí vindurin rakar beint inn á pallin. Fyriskipararnir hava bíðað so leingi sum gjørligt, við vón um at veðurvánirnar
hevur gjørt fyrr, og sum vigar tungt á nýskapandi vektini. Men tað er ótrúligt, hvussu »Livandi Oyða« rakar plett á júst hesi skálini og útvigar alt tað, sum vit annars halda er progressivt. Ikki tí, at hitt
gevur út í dag, nemur við. Og høvundin er eingin annar enn stjórin í sama mentanarhúsi. Helga Hjørvar rakar seymin á høvdið, tá hon tengir saman vinnu og mentan og vísir á, hvussu hesi bæði kunnu byggja brúgv
bilar, at matstovuvinnan selur færri døgurðar til handilsvitjandi, og at tað annars rakar ferðavinnuna, sum er illa sperd frammanundan. Kanska nakað er um hetta. Men siga vit, at fleiri
lamna í dagar ella í vikur. Eitt er, at tey ikki fáa ferðast inn á meginlandið, men hetta rakar eisini vinnulívið hart og er ein hóttan móti trygdini í økinum. Sambært tí, sum forkvinnan
vísir á týdningin, sum tað hevur at greiða børnum og ungum frá, hvussu meint ein ferðsluvanlukka rakar. Niðurstøðan hjá honum er púra greið: – Eg gevi mær sjálvum syldina fyri tað, sum hendi í 1993, og
vælferðartænasturnar uttan at gjalda sín part í felagskassan kann fáa tað ringasta fram í fólki. Í somáta rakar aðalskrivarin í Kommunusamskipanini seymin á høvdið, tá hann ávarar um, at sosiala kontraktin er
koma tey burtur úr samráðingunum hvør í sínum lag – uttan at stuðla hvør øðrum, nú verkfallið rakar hjá teimum lægst løntu limunum. Tað verður áhugavert at síggja, hvønn týdning verkfallið fær, nú
at hetta kann berast saman við eina stóra skattahækking hjá bæði vinnuni og privatfólki. Hetta rakar alt samfelagið so sera meint. Tí hvílir ein stór ábyrgd á hesum lokalpolitikarum, sum hava
vit duga so illa at tosa um. Men talan er tó um eitt evni, sum hvørt ár, fleiri ferðir um árið, rakar nøkur okkara – og tá standa vit spyrjandi og óskiljandi eftir. Men latin so væl í ein journal
