eg ivaðist ógvuliga nógv í mær sjálvum. Eg hevði so ilt við at minnast tað, og so kundi eg hugsa: Nei, tað hendi ikki, ella gjørdi tað veruliga? Eg mátti alla tíðina minna meg sjálva á, at tað var veruliga
ikki heilt ókendur við forskotnar arbeiðs- og songartíðir, ið tó ikki hava forðað fyri renningini. – Nei, tað ger mær ikki mun. Sum nú er, fari eg til arbeiðis klokkan fimm um morgunin, men eg eri so liðugur
ha? TD: Er ikki alt banalt. OMR: Er nøkur søga hjá tær, sum ger heimin til eitt ríkari stað? TD: Nei, men onkur hevur sagt, at tey hava fingið okkurt burtur úr søgunum. Tað hjálpir. OMR: Skrivar tú fyri
enn málið sambært strategiætlanini er, eftir at stovnurin er umskipaður til alment partafelag. - Nei, vit kunnu ikki siga, at umsitingarligi parturin er nøkur stór byrða longur. Tað er fyrst og fremst
aðrar fólkabólkar at gera sum heild, hóast dagsins tekstur oftani er misbrúktur ímóti serliga jødum. Nei, tvørturímóti stingur teksturin djypri enn so, og viðger nakað heilt grundleggjandi í mannalívinum
burturav. Tað er tó ikki soleiðis, at alt hevur gingið lætt og væl allatíðina. Eg havi fingið nógv nei á vegnum. Men eg eri harðfør og havi verið noydd at arbeiða hart. Um ein vil skapa sítt egna, so krevst
arbeiðspláss. Tí fari eg ikki umborð og sigi, at eg umboði Heimamissiónina, brøðurnar ella onnur. Nei, eg komi umborð sum eitt Jesu vitni at hava eitt orð. Og øll sum vilja vera við ella luta eitt orð
henni. - Tá eg hevði verið innløgd í tveir mánaðir á Landssjúkrahúsinum, hugsaði eg við mær sjálvari: Nei, tá eg verði frísk aftur flyti eg av landinum. Eg vil sleppa at gera nakað við hesum lívinum. Lívið
rík vit eru. Men sigur BTÚ nakað um góða lívið? Sigur BTÚ nakað um umsorgan, kærleika, og náttúru? Nei. BTÚ sigur nakað um pengar. Ikki um hvussu gott ella ringt vit hava tað, ella hvørt heimurin, sum vit
góða orðinum, hevði stílsans og so mangt, mangt annað. Men at gerast heiðursborgari í høvuðsstaðnum? Nei, takk!! Og hansara persónliga støðutakan til lívsins spurningar skerst tó ikki burtur. Til hugs rann
