hevur sitið uttanfyri við knæskaða. Tað kom væl við hjá B71, at Jónsvein var tøkur. Hann var fremsti maður í rættuliga verjukendari útgangsstøðu, og tað var hann, sum fekk bæði málini. NSÍ, sum spældi nógv

síggja og virða tað góða í gerandisdegnum. Fyri 12 árum síðan møttust Hinna og Ludvík. Hesin dámligi maður bar ljós inn í heimið hjá Hinnu. Hinnu havi eg kent alt mítt lív. Tað var bara at klúgva upp um garðin

(um eina viku), tá VB skal til Tvøroyrar til fyrsta landskappingardystin. Birgir Jørgensen dagsins maður Umframt hesar hevur VB eisini Birgir Jørgensen, og hann var maðurin í miðdeplinum í seinna hálvleiki

skuldu møta í Froðba í fótbóltsklæðum og við ongum ferðagóðsi klokkan hálvgum eitt. Eg var fyrsti maður, sum fekk boð, so tað gekk skjótt fyri seg, greiðir ein av VB spælarunum, John Eystberg, frá. At tyrlan

má vera sín liðskipara seinastu árini fyriuttan í øllum førum ein stóran part av kappingini. Men maður kemur í mans stað, og á Tvøroyri fegnast tey um, at Óli Johannesen er komin heim aftur til barndómsfelagið

Jógvan Páll stóð og tók nakrar myndir eftir høvuðsvegnum saman við mær sjálvum og Fraser, tá ein eldri maður kom at práta við okkum. Tað vísti seg, at hann umboðaði The Deeside Press. Hann fekk at vita hvaðani

ókøna oyra ljómaði vakurt. Stuttligt at fyljga venjingini eina løtu og síggja, hvussu høgt hesin maður gekk uppí sítt starv. Og hvusu væl og skemtiligt luttakararnir høvdu tað, tá hann við málandi keipum

Sands Arbeiðarafelag í mong ár. Eisini sat hann sum stjórnarlimur í Føroya Arbeiðarafelag. Ættkærur maður var Jógvan. Hann átti syskin í Danmark, Skotlandi og í Føroyum, bert ein av hesum systkjum er eftir

Matrikulstovuni, áðrenn hann støðaðist hjá Landsverkfrøðinginum burturav. Jógvan var altíð okkara maður í samstarvinum við Matrikulstovuna, tá farast skuldi hægst á tind í fyrireikingunum til loftmyndatøku

undir venjing, og tískil noyddist Marlon Kjærbo í málmanstroyggjuna. Marlon stóð seg væl, men at ein maður restaði úti á vøllinum setti sjálvandi dám á hjá Sumba, sum hóast alt stóð seg merkiliga væl. Og eitt