Fugloyarfirði 7. desember í 1941. Teir innfluttu skipsútgerð, kolonialvørur, tubbaksvørur, kol og salt. Útflutningurin var saltfiskur, klippfiskur, medisinlýsi og fiskavørur. Robert P. Brockie stjórnaði

Eg var á borgarafundi í Salt, har semjuskjalið millum Tvøroyrar og Hvalbiar kommunur varð lagt fram. Sum flestu áhoyrarar løgdu merki til, vóru nógvar spennandi ætlanir, serliga fyri Hvalba, og fólk fregnaðust

umfari at kanna, hvussu líkindini eru. Men samstundis sum líkindini verða kannað kunnu teir stroya salt á vegastrekkini og gera brúk av kavaplónni. Út frá hesum er greitt, at arbeiðið er vorðið meiri effektivt

folket med sydvest og årer – aldri redde for arbeid og slit, men gni’ne på ord og tårer – sjøen va vel salt nok som han va – og ingen har nå nåken gong blitt mett av ting ein sa.” Soleiðis syngur Bjørn Eidsvåg

var at fáa við Føroy­inga­havnina. Vit fiskaðu uppí bátarnar av salt­­fiski. Hetta merkti, at vit fóru til lands at flekja fiskin, salt­aðu hann so í bátin og so norður í Føroyingahavnina við honum. Hetta [...] til liðugt var, ofta til út í móti morgni alt eftir, hvussu nógv fiskað var. Tá ið alt var komið í salt og alt var liðugt, so vit kundu tørna inn, vóru ofta nógvir tímar liðnir. Var so leygardagur dagin [...] úr aftur saltinum, sá hann slett ikki so galin út! Tað var ikki so frægt, at tað bleiv brúkt nýtt salt. So við báti Eg var so har eina tíð, men ein dagin bleiv eg spurdur av leiðsl­uni, um eg vildi fara

táið fortreytirnar eru broyttar, og eisini at royna nakað nýtt, sum onnur ikki hava fingið eyga á. Salt- og klippfiskurin var álitið Táið felagið varð stovnað, var sluppfiskiskapurin komin í hædd­ina, og [...] byrjaði fyrst í 1930árunum, og spanska borgarakríggið eisini breyt út, bleiv torført at koma av við salt­fiskin. Hetta var ein ring tíð fyri føroyingar, og mong reiðarí fóru av knóranum. Vesturgrønland kemur

Teir gjørdu vanliga tríggjar salt­fiskatúrar á sumri, og um veturin vóru teir á ísfiskaveiðu, har tað varð selt í Onglandi, mest Grimsby. Tað var drivið sera hart. Á salt­fiskaveiðu eru søgur um, hvussu

frá leið ein av teimum mætastu í Hansa-samgonguni, og býarins ríkidømi og handil, sum m.a. fataði um salt, sild, korn og timbur, hildu sær líka til fram ímóti endanum á 19. øld. Tað hevur eydnast skiftandi [...] ella Jürgen Wullenwever. Günter Grass Tað eru tó í dag hvørki sild úr Oyrasundi, rav úr Baltikum ella salt úr Lüneburg, sum halda hesum býi uppi búskaparliga. Og kanska var Lübeck fyri langari tíð síðani farin

nógv í Finlandi, so tað hevur altíð havt mín áhuga. Eg haldi at eg ordiliga fall fyri tí til OL í Salt Lake City í 2002, har Finland tapti OL-finaluna ímóti Svøríki 1-0. Síðani tá havi eg roynt at fylgt

síðani. – Eg kann ímynda mær, at friðleysir norðmenn komu til Føroya við báti. Teir hava ikki havt salt, so teir royndu at hanga kjøtið upp í staðin. Tað hevur so riggað prestist hjá teimum, tí temperatururin