óvart á meg, tí hann hevði fleiri at velja millum. Eg havi drúgvar royndir á sjónum, og ræðist ikki sjógvin, hóast eg havi virðing fyri honum. Mítt sinnalag hóskar seg eisini til at hava við á ein slíkan túr

at tú noyddist at geva skarvin yvir, avgjørdi tú so manniliga at berjast ímóti. Vit fóru til Como-sjógvin í Italia – tú og tín elskaða Maikin saman við mær og Hansinu. Tú vildi ikki, at hesin túrurin, sum

40 favna línu. Hon helt! Tað var ein heilt ótrúlig kensla at hanga har í línuni, og njóta friðin, sjógvin og náttúruna. Vit vóru eisini heilt uppi í toppinum av Lítlu Dímun. Eg eri ein persónur, sum dámi

fóru í stólin frá brúgvartakinum. Høgt var fyri, so vit komu í fyrsta umfari niður í oljudálkaða sjógvin. Tá stóð á okkum. Tað ráddi um at halda sær fast, tá ein var komin í stólin. Maðurin, sum fór undan

er til kortini. Og skúgvurin fær ein bita soleiðis av og á, so hvørt, sum tað dettur ein pisa á sjógvin, ella hann kann taka sær eina sjálvur. Hóast tað er heldur sjáldsamt, upplivdu vit á túrinum hendan

skúmandi inn eftir fjørðinum. kanska er tað tí, at eg sjálv búgvi mitt inni í landinum og síggja ikki sjógvin, at eg eri so hugtikin av kappróðrinum. Men Vágsfjørður, hann er eisini vakur í sær sjálvum. Hóast

skúmandi inn eftir fjørðinum. kanska er tað tí, at eg sjálv búgvi mitt inni í landinum og síggja ikki sjógvin, at eg eri so hugtikin av kappróðrinum. Men Vágsfjørður, hann er eisini vakur í sær sjálvum. Hóast

móðirlívi og lurtaði eftir vindi og guvum. Annars eydnaðist ferðin væl, móðir og barn komu væl undan. Sjógvin dámdi Emmu lítið. Hon vildi heldur ganga. Einum øðrum føri, tá ið boð var at koma norðurum, varð

fimm bátarnir vendu aftur beinanvegin og vóru hjá bátinum eftir fáum minuttum. Tá høvdu teir lensað sjógvin úr maskinrúminum við tveimum pumpum og kundu soleiðis síggja, at ein slanguklemma var farin. Tá ið

endurnýggja bygnarligu kollveltingina. Ógreitt hví, gjørdi henda deild tó ongantíð tey heilt stóru hol í sjógvin, almennan alkoholpoli-tikk og annan starvsfólkapolitikk við heldur ógreiðum gildi man vera tað kendasta