við Mattias, tá Anton doyði, og vit tosaðu um at gera okkurt saman tá. Upprunaliga tosaðu vit um okkurt við Plastnoist tilfari. Men so ringdi eg til hann um at spæla í Sirkus síðsta summar, og tað bar
Henning Jensen. Eddie greiður soleiðis frá um avgerðina at halda fram: – Tað var passiónin fyri at spæla okkara tónleik, ið gjørdi, at vit hildu á. Eingin av okkum vildi sleppa Sic. Vit hava gjørt hetta so leingi
høpi gevur ríkisveitingin minus á kontuni, tí skert ágrýtni og áræði skapa færri inntøkur. Bæði í okkara branding mótvegis umheiminum og í okkara egnu sjálvsfatan er og verður óneyðuga ríkisveitingin
babba vóru tey tólv. Vit høvdu abbar og ommur. Øll tóku um endan, har mamma og babba sleptu. Góvu okkum umsorgan og kærleika. Minnist at ein pápasystir og eg gingu langar túrar í øllum veðri, har vit
pensiónsaldur, haldi eg at vit brøðurnir veruliga merktu hvussu nógva tíð hann ynskti at brúka upp á okkum, sum hann var so góður við. Tað var líkasum at hann vildi løna okkum aftur, at hann hevði verið
veruleikin settur á skák, og viðhvørt skák í mát. Bæði sum útinnandi og sum brúkarar, lærir listin okkum at seta spurnartekin við gamlar doktrinir, og nýggir tankar og vinklar daga fram í ljósmálanum
ótilvitað sendir signal um trygd. Likamlig stødd veitti stórar fyrimunir í bardøgum millum bólkar í okkara evolutioneru fortíð, og hesin trygdartørvur hongur enn við, hóast tørvur ikki er á honum á sama
motorin í gongd aftur. Men hann bleiv skjótt í ólagi aftur. Provianturin var farin at ganga undan hjá okkum, so vit tosaðu um, hvussu vit kundu koma fram í lastina. Ikki bar til at fara niður í lastina orsakað
seg, sást tá vit komu heim við tær av sjúkrahúsinum kvøldi eftir, tá ein sonn mannamúgva tók ímóti okkum, tá tú fór í kirkjuna og til sjálva jarðarferðina. Sjálvt tá tú var farin frá okkum, og bert bíðaði
tað ikki nakað, sum Victoria Wild vildi verið fyri uttan. – Hóast tað var óbehagiligt, so lærdi eg okkurt frá upplivingini. Nú veit eg, hvussu eg reageri í eini slíkari støðu. Strippklubbur á Oyrabakka
