formáddu vit okkum ov lítið. Hans Kristian Simonsen fekk harða viðferð og noyddist tíðliga at geva upp ond. Hjá Luitjeni gjørdist tað eisini ov stórur biti móti favorittunum í kappingini. Hví føroyingar ikki

fert tú enn burtur til onnur lond, hvar alt tykist stórt tær og nýtt ljósnættarkvæðið, hin ljósnáttar ond fylgir so langt tær og vítt, dregur teg aftur at heimligu strond, tí okkara summarnátt eigur trý bond

aftur. Endin er, at læknin tekur lívið av sær, og Trina ger sær hesa niðurstøðu: ?Verden er ond. Synden er ond. Den gør ondt?. Sum frá líður verður Trina nevnd Ónda-Trina og Varúlvurin. Hon arbeiðir ót

mildner luften for de klippede får", står der et sted på frisen i vandrehalen på Christiansborg. "Den onde maler" tænkte vist på de danske skatteydere, men Sólrun og jeg gjorde nu alvor af det i dag. En helt

løgtingslógir og kryplaða meginumsiting, sum kom at kosta skattaborgarunum ótaldar milliónir. - Tað var "ondets rod", Elin. Og als ikki "tilskudsordningen" til heilsu- og almannaveitingar til okkum, sum í Føroyum

lívið týnir, okkum broytir forløg fræg. Meðan Magnus stillur svevur millum síni kæru fleir, deyðin ond hans til sín dregur, og vár Magnus er ei meir. --- Magnus góði vit teg sakna, vit teg elskaðu hvønn

rúsi, tí stóri dreymurin er um at ganga út. Og fyri nógv teirra er alt pappírsarbeiðið bara neyðugt onde. Hugburðurin er ofta, at vanlukkan hendir bara fyri grannan og ikki fyri meg. Keyparin er ofta vanligur

lutir o. a. hevði stórt mentanarligt virði. Hetta var fólksins ogn. Hetta var Grundtvík gamli í síni ond, sum reis úr grøv, meðan leikur fór fram: "Folkeligheden i folket." Ikki bert vóru tað lutirnir, men

lívinum harúti, fylgja mær tann dag í dag. Tá eg var á Dímun í summar, merkti eg onkusvegnað at tín ond er har enn og góðu minnini floyma fram. Har vóru altíð summargestir, høg sum lág, kend sum ókend, og

Sandell umsett: Jógvan Nolsøe 1. Bert ein dag, eitt bil í senn eg fái. Ríka troyst til stirda sál og ond! Hví nú stúra? Lít á Harrans náði, alt jú hvílir í Guds faðirs hond. Hann, sum alt mítt ber í faðirb [...] ráðið, veit mær styrk av tíni faðirhond; bert ein dag, eitt bil í senn eg fái, takkar stillan eyðmjúk ond!