og raðfestingarnar í lívinum verða fløktar. Farsóttin hevur sett ferðina í landinum niður og givið okum tíð at hugsa um tilveruna, men spurningurin er, hvussu okur sleppa til arbeiðis aftur, og hvussu okur [...] arbeiðið ella framleiðsluna. Royndir frá londum, har tey hava stytt arbeiðsvikuna, bæði nú og fyrr, vísa okum, at arbeiðarin gerst meiri kraftmikil og tískil økir um framleiðsluna á arbeiðsstaðnum. Eisini hevur [...] a niður í fýra arbeiðsdagar. Soleiðis er ætlanin at økja um ferðavinnuna. Tí í Nýsælandi, sum hjá okum, mæla tey til, at ferðast í egnum landi. Men aftur her er trupult, tá lítið av tíð og orku er eftir

ímóti at lata hesar sparingar standa einsamallar. ? Vit kunnu ikki skerja miðfyrisitingina og so seta okum hendur í favn. Tá ið skerjingarnar eru gjørdar, er nevniliga tann størsta avbjóðingin eftir. Og tað

Og eftir tí kundi felagið rikið nýggja Smyril. Hann segði, at hetta er gongdin í londunum rundanum okum. Og hann helt eisini, at tær royndir, vit høvdu av hesum í Føroyum, hava verið góðar. Hetta er eitt

væl vitjaða, bæði av lokalum og vitjandi í Vági. Kunningarskeltið og gongurásin niðan á Rávuna gevur okum eitt bein afturat í einum fjølbroyttum úrvali av skipaðum ferðavinnumøguleikum í Vági, sigur Magnus

við listaverkum frá føroyskum listaspírum. -Trín endiliga innar og fá eina góða jóansøku saman við okum. Barrin selur kaldar drykkivørur til ein góðan prís, og eisini er møguligt at keypa sær ein drekkamunn

Harafturat haldi eg eisini, at vestmenningar altíð hava havt ein góan vilja, og hesin fer at hjálpa okum í ár, sigur hann. Hinvegin heldur hann, at manglandi rutinan hjá unga liðnum kann gerast ein trupulleiki

marknaðinum. Eisini mugu vit ásannað, at føroyingar bóru seg illa at, tá virkið í Bretlandi glapp av okum av hondum í kjalarvørrinum frá búskaparkreppuni í 90-arunum, tá fyrst Jóhan Páll Joensen, formaður

stovnsettur, hevur í 12 ár prógvað, at so er ikki. Hendan miðvísa, lógarfesta niðurbinding og eyðræning av okum, má nú enda. Tað er IKKI virðiligt at tosa um at vinna pening til Landskassan fyri fiskavirkið í Vági

tryggur og sterkur, tá ið á stóð. Eg drýpi høvur í virðing og takksemi fyri tað, sum Ove Djurhuus framdi okum øllum til framburð. Í andgletti mangan einsamallur tú var sterkur, stinnur, framskygdur ein nú sær

sjálvandi avmarkað, hvørja ávirkan Petur kundi hava upp á somikið stutta tíð í fjør. Men vit hildu okum síggja, at hann tá fekk nakrar nýggjar - ella skuldu vit kanska sagt gamlar - dygdir fram í liðnum